آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآاشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ
شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشدگرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ
کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشیوقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ
رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جانجان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ
وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتیگرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ
من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود رابه یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را
نه دستی داشتم بر سر، نه پایی داشتم در گلبه دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را
چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانمکه گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را
گر این وضع است می‌ترسم که با چندین وفاداریشود لازم که پیشت وانمایم بیوفا خود را
چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه میدارینمیبایست کرد اول به این حرف آشنا خود را
ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گلکسی کو بگذراندی تشنه از آب بقا خود را
!!yalda!! (12-20-2017)
طی زمان کن ای فلک ، مژدهٔ وصل یار راپارهای از میان ببر این شب انتظار را
شد به گمان دیدنی، عمر تمام و ، من همانچشم به ره نشانده‌ام جان امیدوار را
هم تو مگر پیاله‌ای، بخشی از آن می کهنور نه شراب دیگری نشکند این خمار را
شد ز تو زهر خوردنم مایهٔ رشک عالمیبسکه به ذوق می‌کشم این می ناگوار را
نیم شرر ز عشق بس تا ز زمین عافیتدود بر آسمان رسد خرمن اعتبار را
وحشی اگر تو عاشقی کو نفس تورا اثرهست نشانه‌ای دگر سینهٔ داغدار را
خیز و به ناز جلوه ده قامت دلنواز راچون قد خود بلند کن پایهٔ قدر ناز را
عشوه پرست من بیا، می زده مست و کف زنانحسن تو پرده گو بدر پردگیان راز را
عرض فروغ چون دهد مشعلهٔ جمال توقصه به کوتهی کشد شمع زبان دراز را
آن مژه کشت عالمی تا به کرشمه نصب شدوای اگر عمل دهی چشم کرشمه ساز را
نیمکش تغافلم کار تمام ناشدهنیم نظر اجازه ده نرگس نیم باز را
وعدهٔ جلوه چون دهی قدوهٔ اهل صومعهدر ره انتظار تو فوت کند نماز را
وحشیم و جریده رو کعبهٔ عشق مقصدمبدرقه اشک و آه من قافلهٔ نیاز را
mohsen32 (12-31-2017)
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول