هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر

[pantea]

هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر
که من از دست تو فردا بروم جای دگر
بامدادان که برون می‌نهم از منزل پای
حسن عهدم نگذارد که نهم پای
دگرهر کسی را سر چیزی و تمنای کسی
ستما به غیر از تو نداریم تمنای دگر
هر صباحی غمی از دور زمان پیش آید
گویم این نیز نهم بر سر غم‌های دگ
بازگویم نه که دوران حیات این همه نیست
سعدی امروز تحمل کن و فردای دگر

[pantea]

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی


الا بر آن که دارد با دلبری وصالی


دانی کدام دولت در وصف می‌نیاید

چشمی که باز باشد هر لحظه بر جمالی


خرم تنی که محبوب از در فرازش آید

چون رزق نیکبختان بی محنت سؤالی


همچون دو مغز بادام اندر یکی خزینه

با هم گرفته انسی وز دیگران ملالی


دانی کدام جاهل بر حال ما بخندد

کو را نبوده باشد در عمر خویش حالی


بعد از حبیب بر من نگذشت جز خیالش

وز پیکر ضعیفم نگذاشت جز خیالی


سال وصال با او یک روز بود گویی

و اکنون در انتظارش روزی به قدر سالی


ایام را به ماهی یک شب هلال باشد

وان ماه دلستان را هر ابرویی هلالی


صوفی نظر نبازد جز با چنین حریفی

سعدی غزل نگوید جز بر چنین غزالی

[pantea]

جهان ای پسر ملک جاوید نیست


ز دنیا وفاداری امید نیست


نه بر باد رفتی سحرگاه و شام

سریر سلیمان علیه‌السلام؟


به آخر ندیدی که بر باد رفت؟

خنک آن که با دانش و داد رفت


کسی زین میان گوی دولت ربود

که در بند آسایش خلق بود


بکار آمد آنها که برداشتند

نه گرد آوریدند و بگذاشتند

[pantea]

چه خوش باشد آهنگ نرم حزین
به گوش حریفان مست صبوح
به از روى زیباست آواز خوش
که آن حظ نفس است و این قوت روح

[pantea]

ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود
وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او
گویی که نیشی دور از او بر استخوانم می رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماند که خون بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم
چون مجمری پر آتشم کز سر دخانم می رود

با این همه بیداد او وان عهد بی بنیاد او
در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می رود

گفتم بگریم تا ابد چون خر فرو ماند به گل
وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می رود

باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین
کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من
گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

سعدی فغان از دست ما لایق نبودی بی وفا
طاقت نمی دارم جفا کار از فغانم می رود