بر باد رفت در غم و حسرت جوانیم
بی آرزو چه سود دگر زندگانیم

موی سپید بر سر من تاخت ای دریغ
پیچید روزگار، کفن بر جوانیم

گاهی به سوی مسجد و گاهی به میکده
ای عشق دربدر به کجا میکشانیم

چون شمع در سکوت شبستان انزوا
بگداخت جان ز حسرت بی همزبانیم

ای کاش پای بند قفس بود جان من
تا وا رهد دل از غم بی همزبانیم

از زندگی ملولم و در خویشتن اسیر
ای مرگ همتی که ز خود وارهانیم

چون گردباد چند بپیچم به پای خویش؟
ای روزگار از چه به سر میدوانیم

مانند لاله سر به بیابان نهد ز سوز
هر کس که بشنود غم سوز نهانیم