تا که تکرار کنم «ساعت تنهایی» را
در خودم «ساخته ام» عادت تنهایی را
باید از شهر از این همهمه بیزار شوم
چه کسی داشته «این حالت» تنهایی را؟
مثل من ، مردم این شهر ، کجا داشته اند ...
تاب بی خواب شدن ، طاقت تنهایی را ؟
همدمی نیست به جز آینه در این خانه
که نشان داد به من غایت تنهایی را
مثل من هست ! ولی مثل من اما هرگز
خم نکرده است کسی قامت تنهایی را
خیره ام
باز
به این
عقربه ها ،
می خواهم ...
تا که تکرار کنم «ساعت تنهایی» را ...
ای که روی تو، بهشت دل و جان است مرا!
ای که وصل تو مراد دل و جان است، مرا!
چون مراد دل و جانم، تویی از هردو جهان
از تو دل برنکنم، تا دل و جان است مرا
می‌برم نام تو و از تو نشان می‌جویم
در ره عشق تو تا، نام و نشان است مرا
دم ز مهر تو زنم، تا ز حیاتم باقی است
وصف حسن تو کنم، تا که زبان است مرا
من نه آنم که بخود، از تو بگردانم روی
می‌کشم جور تو تا، تاب و توان است مرا
گرچه از چشم نهانی تو، خیال رخ تو
روز و شب، مونس و پیدا و نهان است مرا
تو ز من فارغ و آسوده و هر شب تا روز
بر سر کوی تو، فریاد و فغان است مرا
زانده شوق تو و محنت هجر تو مپرس
که دل غمزده جانا، به چه سان است مرا
دیده تا، قامت چون سرو روان تو بدید
همه خون جگر از، دیده روان است مرا
میکند رنگ رخم، از دل پر زار بیان
خود درین حال، چه حاجت به بیان است مرا
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
