به اندازۀ تمام شعرهای نگفته ام
به لب هایت بدهکارمبوسه هایی راکه طعم شاتوت و شکلات می دهندبه اندازۀ وزن تمام کوله پشتی های پر از کتاب و دلتنگیسنگینی سرم رابه شانه هایتسبکی نفسم رابه گونه هایت بدهکارمقلبت را به من بدهکاریقدر تمام روزهای سکوت و بی خبرینگاهت رابه اندازۀ تمام تیله های سبزآبی دنیابدهکاری به چشم هایمصدایت را...اما دیگر نمی خواهم
به این زودی ها بی حساب شویم...می آیی تا آخر دنیا بدهکار هم باشیم؟
کاربر برتر مـاه
