وقتی که تونیستی
نبودنت دردیست
درد سنگینی که نفسم را میگیرد
چشمانم را خیس میکند
وقتی که نیستی
اینجا همیشه اسمانش ابریست
همیشه باران میبارد
اما گلها پژمرده اند, بازم تشنه اند
تو که نباشی
خانه تاریک است
فقط جغدای سیاه غم در خانه پرواز میکنند
دستانم سرد چشمانم براه مانده
تا برگردی
فقط بگومیایی
... من
صدای پایت را از دورها
میشناسم
چشم براهت میمانم...
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
فقط گاهی نوشتن نگاه کردن , حرص خوردن
هرروز داره میگذره و من نمیدونم چرا نفس میکشم
کاش میشد رها شد از این زنجیر نامریی
کاش میشد خراب کرد این دیوار بلند سخت دلسردی
نمیدانم بیمارم و یا از زندگی سیرم
مرا خوب میشناسی تو ... بگو با خود چکار کردم
چنین بیزار و دلتنگم
بطاهر خوب میخندم ولی پیوسته در جنگم
برای رفتن گویی شتاب دارم
نمیدانم چرا
اما از این دنیا دل کندم
مرا چون پیچک سبزی بدور از مهربان اب و بوسه ی خورشید
مرا با ارزوهایم خشکاند
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
