نتوان گفت که این قافله وا می ماند

 خسته و خفته از این خیل جدا می ماند

این رَهی نیست که از خاطره اش یاد کنی

 این سفر همره تاریخ به جا می ماند

دانه و دام در این راه فراوان امّا

 مرغِ دل سیر زِ هر دام رها می ماند

می رسیم آخر و افسانه یِ واماندنِ ما

 همچو داغی به دلِ حادثه ها می ماند

بی صداتر زِ سکوتیم ولی گاهِ خروش

 نعره ی ماست که در گوشِ شما می ماند

بروید ای دلِتان نیمه که در شیوه ی ما

 مرد با هر چه ستم هرچه بلا می ماند