آسمان صاف و شب آرامبخت خندان و زمان رامخوشۀ ماه فروریخته در آبشاخهها دست برآورده به مهتابشب و صحرا و گل و سنگهمه دل داده به آواز شباهنگیادم آید، تو به من گفتی:ـ از این عشق حذر كن!لحظه‌ای چند بر این آب نظر كن،آب، آیینۀ عشق گذران است،تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
ویرایش توسط zolal : 09-17-2018 در ساعت 05:26 PM
mohsen32 (09-17-2018)
باز گفتم كه : تو صیادی و من آهوی دشتمتا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتمحذر از عشق ندانم، نتوانم!اشكی از شاخه فرو ریختمرغ شب، نالۀ تلخی زد و بگریخت . . .اشک در چشم تو لرزید،ماه بر عشق تو خندید!یادم آید كه: دگر از تو جوابی نشنیدمپای در دامن اندوه كشیدم.نگسستم، نرمیدم.
mohsen32 (09-17-2018)
این شعرها که بوی سکوت می دهند
از غیبت لب های توست
کلمات
مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی
از معنا خالی شدند
و در انتظار مورچه هایند
توشه بار زمستانی شان را
در حفره ی تاریک خالی کنند-
اندوهی که سرازیر می شود
در سینه ی خاموش من.
دلتنگی
خوشه ی انگور سیاه است
لگد کوبش کن
لگد کوبش کن
بگذار سر بسته بماند
مستت می کند
این اندوه.
امشب
دریاها سیاه اند
باد زمزمه گر
سیاه است
پرنده و گیلاس ها سیاه اند
دل من روشن است
تو خواهی آمد.
مرا دریاب من خوبم
هنوزم آب میکوبم
هنوزم شعر می ریسم
هنوزم باد می روبم
مرا دریاب در سرما
مرا دریاب تا فردا
مرا دریاب تا رفتن
مرا دریاب تا اینجا
مرا دریاب تا باور
مرا دریاب تا آخر
مرا دریاب تا پارو
مرا دریاب تا بندر
تو ای نایاب ای ناب
مرا دریاب دریاب
منم بی نام بی بام
مرا دریاب تا خواب
مرا دریاب مستانه
مرا دریاب تا خانه
مراقب باش تا بوسه
مرا دریاب بر شانه
مختل می کند
زندگی را در شهری
حادثه نگاه تو
چشم هر رهگذر
صبح و شام از پی دوانم روز تا شب منتظر
همرهی با او میسر نیست یک گامم هنوز
صنم تا کی دل ما را کنی آبدل نازک ندارد اینقدر تاباگر تو راست می‌گویی به فایزبه بیداری بیا پیشم نه در خواب
صد هزاران آفرین جان آفرین پاک راکافرید از آب و گل سروی چو تو چالاک راتلخ می گویی و من می بینمت از دور و بسزهر کی آید فرو، گر ننگرم تریاک راغنچه دل ته به ته بی گلرخان خونست از آنکبوستان زندان نماید، مردم غمناک را
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
