تركم كُن و بہ ريشه‌ی خشكم تبر نزن

[zolal]

این شعرها که بوی سکوت می دهند


از غیبت لب های توست


کلمات


مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی


از معنا خالی شدند



و در انتظار مورچه هایند


توشه بار زمستانی شان را

در حفره ی تاریک خالی کنند-


اندوهی که سرازیر می شود


در سینه ی خاموش من.

[zolal]

دلتنگی

دلتنگی
خوشه ی انگور سیاه است
لگد کوبش کن


لگد کوبش کن


بگذار سر بسته بماند

مستت می کند


این اندوه.

[zolal]

امشب
دریاها سیاه اند

باد زمزمه گر

سیاه است

پرنده و گیلاس ها سیاه اند

دل من روشن است

تو خواهی آمد.

[zolal]

مرا دریاب من خوبم
هنوزم آب میکوبم
هنوزم شعر می ریسم
هنوزم باد می روبم
مرا دریاب در سرما
مرا دریاب تا فردا
مرا دریاب تا رفتن
مرا دریاب تا اینجا
مرا دریاب تا باور
مرا دریاب تا آخر
مرا دریاب تا پارو
مرا دریاب تا بندر
تو ای نایاب ای ناب
مرا دریاب دریاب
منم بی نام بی بام
مرا دریاب تا خواب
مرا دریاب مستانه
مرا دریاب تا خانه
مراقب باش تا بوسه
مرا دریاب بر شانه

[zolal]

مختل می کند
زندگی را در شهری
حادثه نگاه تو
چشم هر رهگذر

[zolal]

صنما، به دلنوازی نفسی بگیر دستم

که ز دیدن تو بی‌هوش و ز گفتن تو مستم

دل تنگ خویشتن را به تو می‌دهم، نگارا

بپذیر تحفهٔ من، که عظیم تنگ دستم

[zolal]

صبح و شام از پی دوانم روز تا شب منتظر
همرهی با او میسر نیست یک گامم هنوز

[zolal]

صنم تا کی دل ما را کنی آب

دل نازک ندارد اینقدر تاب

اگر تو راست می‌گویی به فایز

به بیداری بیا پیشم نه در خواب

[zolal]

صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را

کافرید از آب و گل سروی چو تو چالاک را

تلخ می گویی و من می بینمت از دور و بس

زهر کی آید فرو، گر ننگرم تریاک را

غنچه دل ته به ته بی گلرخان خونست از آنک

بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

[zolal]

چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک

بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک

کرد تردامن رخت این چشمهای پاک را

گر به کویت خاک گردم نیست غم، لیکن غم است

کز سر کویت بخواهد باد برد این خاک را