بنشین ٬ مرو ٬ که در دل شب ٬ در پناه ماه
خوش تر ز حرف عشق و سکوت و نگاه نیست
بنشین و جاودانه به آزار من مکوش
یکدم کنار دوست نشستن گناه نیست
بنشین ٬ مرو ٬ صفای تمنای من ببین
امشب چراغ عشق در این خانه روشن است
جان مرا به ظلمت هجران خود مسوز
بنشین ٬ مرو ٬ مرو که نه هنگام رفتن است
در اين گذرگاه
بگذار خود را گم كنم در عشق
بگذار از ره بگذرم با دوست ، با دوست
اي همه مردم ، در اين جهان به چه كاريد ؟
عمر گرانمايه را چگونه گذرانيد ؟
هر چه به عالم بود اگر به كف آريد
... هيچ نداريد اگر كه عشق نداريد
واي شما دل به عشق اگر نسپاريد
گر به ثريا رسيد هيچ نيارزيد
عشق بورزيد
دوست بداريد
هنگامه شکوفه نارنج بود و من
با یاد دستهای تو
سرمست
تن را به آن طبیعت عطرآگین
جان را به دست عشق سپردم
... با یاد دستهای تو
ناگاه
مشتی شکوفه را بوسیدم
و به سینه فشردم
من ، بر اين ابري كه اين سان سوگوار
اشك بارد زار زار
دل نمي‌سوزانم اي ياران ، كه فردا بي‌گمان
در پي اين گريه مي‌خندد بهار
ارغوان مي‌رقصد ، از شوق گل‌افشاني
نسترن مي‌تابد و باغ است نوراني
بيد ، سرسبز و چمن ، شاداب ، مرغان مست مست
گريه كن ! اي ابر پربار زمستاني
گريه كن زين بيشتر ، تا باغ را فردا بخنداني
گفته بودند از پس هر گريه آخر خنده‌اي‌ست
اين سخن بيهوده نيست
زندگي مجموعه‌اي از اشك و لبخند است
خنده شيرين فروردين
بازتاب گريه پربار اسفند است
اي زمستان ! اي بهار
بشنويد از اين دل تا جاودان اميدوار
گريه امروز ما هم ، ارغوان خنده مي‌آرد به بار
به خارزار جهان ، گل به دامنم ، با عشق
صفاي روي تو ، تقديم مي كنم ، با عشق
درين سياهي و سردي بسان آتشگاه
هميشه گرمم ، هميشه روشنم با عشق
همين نه جان به ره دوست مي فشانم شاد
به جان دوست ، كه غمخوار دشمنم با عشق
به دست بسته ام اي مهربان ، نگاه مكن
كه بيستون را از پا در افكندم ، با عشق
دواي درد بشر يك كلام باشد و بس
كه من براي تو فرياد مي زنم : با عشق
گلي را که ديروز
به ديدار من هديه آوردي اي دوست
دور از رخ نازنين تو
امروز پژمرد
همه لطف و زيبايي اش را
که حسرت به روي تو مي خورد و
هوش از سر ما به تاراج مي برد
گرماي شب برد .
صفاي تو اما ، گلي پايدار است
بهشتي هميشه بهار است
گل مهر تو در دل و جان
گل بي خزان
گل ، تا که من زنده ام ماندگار است
اگر عمرم به پایان شد
فدای تاری از زلفش
ندانستی مگر
من با خیالش زندگی کردم
سيه چشمي به کار عشق استاد
مرا درس محبت ياد مي داد
مرا از ياد برد آخر ولي من
بجز او عالمي را بردم از ياد
ا
این دودها یعنی هنوز آرامشی باقی‌ست
یعنی پریشانی نکن، تا سوزشی باقی‌ست
این دودها یعنی تو تنها نیستی ای مرد
سیگارهایی را که داری می‌کشی باقی‌ست
دنیا همین قدرش برایم بس، که می‌بینم
در ابتدای دودهایم تابشی باقی‌ست
دارید میخندید و می‌گویید دیوانه‌ست...
این طعنه‌ها در حالتِ افزایشی باقی‌ست
حالا شما هُشیار! با شبها چه باید کرد؟
وقتی که از بودن برایت بالشی باقی‌ست
حال مرا تنها درختی خوب می‌فهمد
که از تمام برگ و بارش خش‌خشی باقی‌ست
فریاد کردم " خب برو" این شعر اما گفت:
از آن همه مغرور بودن خواهشی باقی‌ست
جاوید نبی زاده
دستم نمی رسد که تو را دست چین کنم
این شاخه هم که خر شده سر خم نمی کند
وقتی گل انار لبت قسمت من است
پائیز از علاقه ی من کم نمی کند
یک سیب سرخ،سهم پدر بود و نصف کرد
دادش به تو که نصف کنی با من و چه بد
حواٌ شدم که مال تو باشم ، ولی خدا
من را شریک بچه ی آدم نمی کند
برفم که ذره ذره مرا ذوب میکنی
در آخرین سپیده دم قلٌه ی نگاه
هرکس که گر گرفته در آغوش گرم تو
دیگر توجهی به جهنٌم نمی کند
از شعر دم نزن،تو که شاعر نمی شوی
خامم که عاشقت شده ام، نه!بگو بله
از او که پای خوب و بدت ایستاده است
جز دل چه خواستی که فراهم نمی کند؟
باشد، بتاز اسب خودت را ، ولی سکوت
تنها جواب رج رج شلاق های تو
بی زحمت چمن به تو آوردهام پناه
اسبی که رام عشق تو شد رم نمی کند
طاهره خنیا
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
