شعرهايي از ديوان شمس تبريزي

[! SETAre *]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا

آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان

دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا

نانی بده نان خواره را آن طامع بیچاره را

آن عاشق نانباره را کنجی بخسبان ساقیا

ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان

برجه گدارویی مکن در بزم سلطان ساقیا

اول بگیر آن جام مه بر کفه آن پیر نه

چون مست گردد پیر ده رو سوی مستان ساقیا

رو سخت کن ای مرتجا مست از کجا شرم از کجا

ور شرم داری یک قدح بر شرم افشان ساقیا

برخیز ای ساقی بیا ای دشمن شرم و حیا

تا بخت ما خندان شود پیش آی خندان ساقیا

[! SETAre *]

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

انا فتحنا الصلا بازآ ز بام از در درآ

ای بحر پرمرجان من والله سبک شد جان من

این جان سرگردان من از گردش این آسیا

ای ساربان با قافله مگذر مرو زین مرحله

اشتر بخوابان هین هله نه از بهر من بهر خدا

نی نی برو مجنون برو خوش در میان خون برو

از چون مگو بی‌چون برو زیرا که جان را نیست جا

گر قالبت در خاک شد جان تو بر افلاک شد

گر خرقه تو چاک شد جان تو را نبود فنا

از سر دل بیرون نه‌ای بنمای رو کایینه‌ای

چون عشق را سرفتنه‌ای پیش تو آید فتنه‌ها

گویی مرا چون می‌روی گستاخ و افزون می‌روی

بنگر که در خون می‌روی آخر نگویی تا کجا

گفتم کز آتش‌های دل بر روی مفرش‌های دل

می غلط در سودای دل تا بحر یفعل ما یشا

هر دم رسولی می‌رسد جان را گریبان می‌کشد

بر دل خیالی می‌دود یعنی به اصل خود بیا

دل از جهان رنگ و بو گشته گریزان سو به سو

نعره زنان کان اصل کو جامه دران اندر وفا

[! SETAre *]

آمد بر من دوش مه یغمایی .... گفتم که برو امشب اینجا نایی


می رفت و همی گفت زهی سودایی .... دولت به در آمده است و در نگشایی

[! SETAre *]

آن دل که به یاد خود صبورش کردی .... نزدیک تر تو شد چو دورش کردی

در ساغر ما ز هر تغافل تا چند .... تلخیش نماند بسکه شورش کردی

[! SETAre *]

آن روز که دیوانه سر و سودایی .... در سلسله ی دولتیان می آیی

امروز از آن سلسله زان محرومی .... کامروز تو عاقلی و کار افزایی

[! SETAre *]

آن ظلم رسیده ای که دادش دادی .... وآن غمزده ای که جام شادش دادی

آن باده ی اولین فراموشش شد .... گرباز نمی دهی چه یادش دادی

[! SETAre *]

آن میوه تویی که نادر ایامی .... بتوان خوردن هزار من در خامی

بر ما مپسند هجر و دشمن کامی .... کآخر به تو باز گردد این بدنامی