این قانون تلخ و غم انگیز ما آدمهاست که ارزش چیزهایی را که داریم، تا وقتی که داریمشان نمی دانیم ولی تازه وقتی آنها را از دست می دهیم متوجه می شویم چه چیزهای با ارزشی را از دست داده ایم. تا وقتی حالمان خوب است، نمی فهمیم چه چیزی باعث و بانی حال خوبمان شده است. تا وقتی کسی را در کنارمان داریم که با او خوشبختی را تجربه می کنیم نمی فهمیم که به واقع چقدر خوشبختیم و اساسا چطور این خوشبختی نصیب ما شده. تا وقتی خودمان را در اوج می بینیم نمی فهمیم چه کسانی مراقب ما هستند مبادا سقوط کنیم یا چه کسانی حتی هنگام سقوط باز کنار ما هستند. حتما باید یک روز، یک جا، آدم مهمی را از دست بدهیم ، تا مدتها بعد جایی دیگر دو قرانی مان بیفتد که با خودمان و احتمالا آدم مهم زندگی مان چه کرده ایم.از طرفی نمی توانم باور کنم که همه آدمها قابلیت و ظرفیت این را داشته باشند که یک روز به عقب برگردند و ببینند چه چیزها و چه کسانی را به چه قیمتی از دست داده اند.#نيكى_فيروزكوهى
دستهایم به آرزوهایم نرسید. آنها بسیار دورند..اما درخت سبز صبرم می گوید..امیدی هست..دعایی هست.. خدایی هست..
کاربر برتر مـاه
