ای که به هنگام درد راحت جانی مرا
وی که به تلخی فقر گنج روانی مرا
جان و دلم ساکن است
زانکه دل و جانم اوست
ای که به هنگام درد راحت جانی مرا
وی که به تلخی فقر گنج روانی مرا
جان و دلم ساکن است
زانکه دل و جانم اوست
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.