بگذار که بر شاخه این صبح دلاویز
بنشینم و از عشق سرودی بسرایم
انگاه به صد شوق چو مرغان سبکبال
پر گیرم از این بام به سوی تو بیایم
بگذار که بر شاخه این صبح دلاویز
بنشینم و از عشق سرودی بسرایم
انگاه به صد شوق چو مرغان سبکبال
پر گیرم از این بام به سوی تو بیایم
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.