اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که با اختلالات کیفی در سه حوزه مشخص می‌شود
که از جمله این سه حوزه می‌توان به تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار‌های تکراری و کلیشه‌ای اشاره کرد
به عبارتی کودکانی که به اختلال طیف اوتیسم دچار هستند، در این سه بخش به مشکل برمی‌خورند.
میزان شیوع اختلال طیف اوتیسم در جهان
بنابر شواهد موجود در انجمن روانپزشکی آمریکا با توجه به پیشرفته شدن تکنیک‌های تشخیصی و غربالگری، میزان شیوع اختلال طیف اوتیسم نه تنها در ایران بلکه در سراسر جهان در حال افزایش است و با سیر صعودی این اختلال روبرو هستیم به طوری که در جهان از هر ۵۹ تولد زنده، یک نوزاد با اختلال طیف اوتیسم متولد می‌شود.
اختلال طیف اوتیسم درمان قطعی ندارد و تاکنون درمانی برای این اختلال کشف نشده است
اوتیسم در پسران بیشتر شایع است به طوری که تعداد پسر‌هایی که به این اختلال دچار هستند چهار برابر دختران است.
اختلال طیف اوتیسم در سه سال نخست زندگی قابل تشخیص است، این اختلال می‌تواند در هر طبقه اجتماعی- اقتصادی رخ بدهد.
مهم‌ترین خصوصیات کودکان با اختلال طیف اوتیسم
نخستین خصوصیت کودکان با اختلال طیف اوتیسم نقص در تعاملات و ارتباطات اجتماعی است که این مشکل از یک سالگی ظاهر می‌شود
نقص در تعاملات اجتماعی به دو مورد اجتناب اجتماعی و بی‌تفاوتی اجتماعی تقسیم‌بندی می‌شود.
کودکان با اختلال طیف اوتیسم اغلب به برقراری روابط و تعاملات اجتماعی هیچ تمایلی ندارند حتی در صورت مایل بودن هم به علت رفتار‌های نامطلوبی که از خود نشان می‌دهند
خود به خود از جمع اجتماعی طرد می‌شوند، آنها اغلب در خردسالی برای جلب توجه دیگران همچون سایر کودکان عادی گریه نمی‌کنند و دوست ندارند که در آغوش گرفته، نوازش و بوسیده شوند.
کودکان با اختلال طیف اوتیسم اغلب از دید والدین یا اطرافیان خود، فرزندانی خوب و ساکت توصیف می‌شوند به علت اینکه دیگران را آزار و اذیت نمی‌کنند.
این کودکان از اینکه تنها رها شوند، راضی هستند و مزاحمتی هم برای والدین خود ایجاد نمی‌کنند.
نسبت به رفت‌وآمد والدین خود بی‌توجه هستند و هنگام آسیب دیدن و زخمی شدن بدنشان برای تسکین درد، والدین خود را جستجو نمی‌کنند
البته برخی کودکان که قوه حسی آنها کمتر از حد فعال است، به طور کلی درد را متوجه نمی‌شوند.
کودکان با اختلال طیف اوتیسم با رضایت خاطر محبت را ابراز نمی‌کنند
این کودکان اگر در مکان یا موقعیتی قرار بگیرند که سایر کودکان همسال آنها به بازی یا سرگرمی مشغول هستند، اغلب از آن موقعیت اجتناب می‌کنند
در صورتی که کودک عادی وقتی می‌بیند چند کودک در حال بازی هستند، به سمت آنها می‌رود تا او را در بازی شرکت دهند.
***
امروزه به علت اینکه در جامعه اطلاع‌رسانی مناسبی درباره اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد
برخی خانواده‌ها وقتی رفتار‌های کودکان اوتیستیک را مشاهده می‌کنند، به آنها برچسب می‌زنند یا به شکل خیره آنها را نگاه می‌کنند، که این رفتار‌ها مناسب نیستند
و خانواده‌ها باید تا آنجا که ممکن است با خانواده‌های کودکان اوتیستیک همکاری کنند.
او یادآوری کرد: قوه تخیل کودکان اوتیستیک اغلب محدود است به طوری که آنها به ندرت بازی‌های تخیلی را انجام می‌دهند
زیرا این کودکان نظریه ذهن ندارند، بنابراین ترجیح می‌دهند بازی‌هایی ساده و ابتدایی را انجام دهند.
کاربر برتر مـاه
