نفسهاي عميق نشانه ناگفته هاي بسيار است.
و من چقدر امروزنفس عميق كشيدم
با دلم گفتم : ناگفته هايت را شعر نکن که ديگران بخوانند.
سکوت کن که همه بشنوند!
بگذار آنکه دوست ندارد نشنود.
تو سکوت مقدست را رنجها و دلهره هايت را در دل بريز.
تا آنکه را دوست مي داري در آسايش خود به سر برد.
تا حتي گفتار تو نيز او را نيازارد ...
مي نويسم اسم خود را رويِ ديوان سكوت
رويِ ديــوان غزلــهاي پــريشان سكوت
مثل پنهان گريه اي شبهاي شعرم بي صداست
بي صداتر از نفــوذ روحِ پنهان سكوت .
اختناقي در پس پشتِصدايم قايماست
گر زبان را كرده ام سردرگريبان سكوت.
صدقناري خون ميان ساقههايم لخته بست
لخته ازدرجازدن درحجم گلدان سكوت.
بيت آخر اولين حرف خودم را ميزنم
با تو اي سنگين ساكت!اي زمستان سكوت؛
بين عادتهاي مردم گم نخواهم شد اگر
دست سردم را بگيري در خيابان سكوت…
در سکوت
صدای بی پایانت در امواج قلبم نهیب سزخی می نوازد
و قدم هایت صدایی می دهد
که هیچ گاه این گونه نبوده
دوستت دارم
و به بی گناهی عشق قسم می خورم
که صداقتم مانند کهکشان ها نسبت به تو
پایدار باشد...
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
