نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه عشق نهان من و توست
این همه قصه فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل
هرکجا نامه عشق است نشان من و توست
سایه زاتشکده ماست فروغ مه و مهر
وه از این آتش روشن که به جان من و توست.
هوشنگ ابتهاج
ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی
چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی
همه شب نهاده ام سر، چو سگان، بر آستانت
که رقیب در نیاید به بهانهٔ گدایی
مژه ها و چشم یارم به نظر چنان نماید
که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی
در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟
به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی
سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟
که شنیده ام ز گلها همه بوی بی وفایی
به کدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟
که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چرایی؟
به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند
که برون در چه کردی؟ که درون خانه آیی؟
به قمار خانه رفتم، همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی
در دیر می زدم من، که یکی ز در در آمد
که : درآ، درآ، عراقی، که تو خاص از آن مایی
فخرالدین عراقی
پله ها در پیش رویم ، یک به یک دیوار شد
زیر هر سقفی که رفتم ، بر سرم آوار شد
خرق عادت کردم اما بر علیه خویشتن
تا به گرد گردنم پیچد ، عصایم مار شد
اژدهای خفته‌ای بود ، آن زمین استوار
زیر پایم ناگه از خواب قرون ، بیدار شد
مرغ دست‌آموز خوشخوان کرکسی شد لاشه‌خوار
و آن غزال خانگی برگشت و گرگی هار شد
گل فراموشی و هر گلبانگ ، خاموشی گرفت
بس که در گلشن ، شبیخون خزان ، تکرار شد
تا بیاویزند از اینان ، آرزوهای مرا
جا به جا در باغ ویران هر درختی دار شد
زندگی با تو چه کرد ، ای عاشق شاعر ! مگر
کان دل پر آرزو ، از آرزو ، بیزار شد
بسته خواهد ماند این در ، همچنان تا جاودان
گرچه بر وی کوبه‌های مشت مان رگبار شد
زهره ی سقراط با ما نیست رویاروی مرگ
ورنه جام روزگار ، از شوکران سرشار شد
حسین منزوی
ای کـه همه نگـاهِ مـن
خورده گـره بـه رویِ تـو
تـا نـرود نفس زِ تـن
پـا نکشم زِ کـوی تـو
| حسین_منزوی |
ای سفر کرده دلم بی تو بفرسود بیا
غمت از خاک درت بیشترم سود بیا
سود من جمله ز هجر تو زیان خواهد شد
گر زیانست درین آمدن از سود بیا
مایه ی راحت و آسایش دل بودی تو
تا برفتی تو دلم هیچ نیاسود بیا
ز اشتیاق تو در افتاد به جانم آتش
وز فراق تو درآمد به سرم دود بیا
ریختم در طلبت هرچه دلم داشت مرو
باختم درهوست هرچه مرا بود بیا
گر ز بهر دل دشمن نکنی چاره ی من
دشمنم بر دل بیچاره ببخشود بیا
زود برگشتی و دیر آمده بودی به کفم
دیر گشت آمدنت دیر مکن زود بیا
کم شود مهر ز دوری دگران را لیکن
کم نشد مهر من از دوری و افزود بیا
کیستی که من
این گونه به جد
در دیار رویاهای خویش
با تو درنگ می کنم...!
شاملو
بانوی فصل های غزل! عشق ناب من!
تنهاترین ترانه ی تنها كتاب من!
وقتی درون فاصله گم می كنم تو را
یادت چراغ جاده ی پر پیچ و تاب من
حالا كه دور می شود از من بهار هم
اما چه غصه؟ چون كه تویی انتخاب من
مستم نمی كند به خدا خاطراتمان
برگرد، ای بهانه ی مستی! شراب من!
در حسرتم ز بوسه ی تان تا كه می شود
یك آسمان ستاره پر از التهاب من
خارج شد از مدار نگاهم ترانه، باز
چشمت شهاب می شود امشب، شهاب من!
رنگی بزن به كوچه و یكبار هم شده
از آسمان پنجره بگذر به خواب من
اینبار آن پریچه ی افسانه ها تو باش
بانوی فصل های غزل! عشق ناب من!
نه چراغ چشم گرگی پیر
نه نفس‌های غریب کاروانی خسته و گمراه
مانده دشت بیکران خلوت و خاموش
زیر بارانی که ساعتهاست می بارد
در شب دیوانهٔ غمگین
که چو دشت او هم دل افسرده ای دارد
در شب دیوانهٔ غمگین
مانده دشت بیکران در زیر باران، آه، ساعت هاست
همچنان می بارد این ابر سیاه ساکت دلگیر
نه صدای پای اسب رهزنی تنها
نه صفیر باد ولگردی
نه چراغ چشم گرگی پیر
اخوان بزرگ
مـایهٔ راحت و آسایش دل بودی تو
تا برفتی تو دلم هیچ نَیاسود بیا...
اوحدی
کمک میکنه که زیادی خودتونو جدی نگیرید
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
