حسودی ام می شود
به لباس‌هایت،که هر روز تو را در آغوش می گیرند!حسودی ام می شودبه بالِشَت،که هر شب سرت راروی سینه اش می گذاری!حسودی ام می شودبه همه چیز؛به همه کس...؛به کسانیکه سال‌هاستدر کنار تو زندگی می کنند! می بینی؟
دوریت آنقدر دیوانه ام کردهکه هیچ تیمارستانی قبولم نکند!
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ...
ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡﻛﺎﺵ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭﯼ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻧﺠﯿﺪﻩ ﺍﯼ!ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ...ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﻛﺎﺵ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭﯼ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﻮ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ!ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ...ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﻢﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻫﻢﮔﺎﻫﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ...
مَن نه قصّه عاشقانه ای
مثلِ خسرو و شیرین میخواهم و
نه زنی ب زیبایی زولیخا ...
من فقط ضَمیر نامعلومی را میخواهم
که با خود خوشبختی بیاورد ،
که گرمگاهِ سینه ام را
به نامش کنم ...
نه اینکه بیاید و دلخوش به ماندن کُند ودرر آخر قلبم را
سیاه پوش رفتنش کُند ...
در این سرای بی كسی كسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند
یكی زشب گرفتگان چراغ بر نمی كند
كسی به كوچه سار شب در سحر نمی زند
نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ كز شبی چنین سپیده سر نمی زند
دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
كه خنجر غمت از این خراب تر نمی زند
گذر گهی است پر ستم كه اندرو به غیر غم
یكی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند
نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند
شب و روز در خیالی . . .
و ندانمت کجایی . . .
به ماه نگاه می کنم
تا در لحظه های تو شریک باشم.
آه که چقدر بی توام !
بگذار قصه را از اینجا شروع کنم
از همین بی تو بودن ها
از همین سایه روشن چشم های ابری ات
که تا به خود می آیم باریده ای و تابیده ای و رفته ای !
بگذار از همین جا شروع کنم
از خودم که شبی مهتابی برای همیشه با آخرین قطار رفت.
همان رهگذر که پشت بخارهای روی پنجره، در شبی برفی گم شد.
گفتم خودم !
راستی تازگی ها او را ندیده ای؟
در غیاب تو ترانه های تکان دهنده نوشتم،
به تماشاى کشورهای جهان رفتم،خانه خریدممردِ خانه شدماما هنوز جای تو در تک تک دقیقه ها خالی ست،شعرها برای زیبا شدن به تکه ای از تو محتاجندو نوشتن پلی ست که مرا به تو می رساند...چه کسی باور می کرد در نبود تو تقویم ها ورق بخورندو من هر سال شمع های تولدم را فوت کنمبی آن که صدای کف زدنت در گوشم بپیچد؟
دیگر احتمال بازگشتن تو لطیفه ای ستکه دوستان قدیمی مرا با آن دست می اندازندو آن قدر در خلأ غیبتت مرده امکه هیچ زنگ تلفنی مرا از جا نمی پراند !
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
