خانم معلمی می گفت :در کلاس اول متوسطه ، دانش آموزانم را اینگونه عادت دادم که به هنگام برخاستن بانگ اذان ، حتی اگر وسط توضیح درس بودم، دست می کشیدم و از آنها می خواستم که بعد از موذن ، تکرار کنند و یاد آوری می کردم که دعا بین اذان و اقامه مستجاب است...
در هنگام یاد آوری این موضوع، متوجه شدم که یکی از دانش آموزانم دائما در حال دعا و تضرع بین اذان و اقامه می باشد و بیشتر از سایر دوستانش از فرصت استفاده می کند...
یک بار که دفترش را تصحیح می کردم ، به او گفتم : تو باعث تعجب و شگفتی ام هستی. زیرا هنگامی که بین اذان و اقامه فرصتی برای دعا کردن به دوستلنت می دهم ، متوجه می شوم که بیشتر مشغول دعا میشوی و بیشتر از آنها از این فرصت استفاده می کنی...
دانش آموز گفت : شکر خدا...اولین بار که فهمیدم دعا بین اذان و اقامه مستجاب است، کلاس پنجم بودم...بعد از آن ، بر دعا بین این دو زمان ترغیب شدم...مخصوصا دعای خاصی را تکرار می کنم...
به او گفتم : و آن ، چه دعایی است؟
دانش آموز جواب داد : مادرم مرا به دنیا آورد... وتا الان که 13 سال دارم ، دیگر فرزندی به دنیا نیاورده است. و من هیچ خواهری ندارم. و زمانی که دوستانم درباره خواهرهایشان صحبت می کنند ، به آنها حسودی ام میشود و آرزو می کنم که کاش خواهری داشتم...
من دائما دعا می کنم که خدا به من خواهری بدهد، ولی مادرم وقتی می شنود ، می گوید :دعا کن خدا به ما پسری بدهد. تو را به عنوان دخترداریم..
و ای دختر با بیان معصومانه اش می گفت : دعا می کنم خدا به خاطر مادرم ، پسر....
به خاطر من، دختر..
و به خاطر برادرم که تنها نماند، پسری به ما عنایت کند ...
به او گفتم : آمین...و دفترش را دادم. و داستان را فراموش کردم ...
روزها کذشت و آن دختر به کلاس دوم متوسطه ، و سپس به سوم متوسطه رفت...
یک روز که در حال پیاده روی بودم ، همان دانش آموز را دیدم . گفت : خانم معلم ! مژده ! دیروز مادرم سه قلو زایمان کرد.. دوپسر و یک دختر ..
به او گفتم : پاک و منزه است خدا...
در س فراموش نشدنی از اصرارواستمرار در دعا وحسن ظن به پروردگار از دانش آموزم آموختم...
خدا را بخوانید و ایمان به اجابت داشته باشید و وقت اجابت را غنیمت بشمارید...
دعا کنیدو مطمئن باشید که خداوند سبحان به بندگانش نزدیک است....اجابت را به خاطر حکمتی که به آن آگاه نیستیم، به تاخیر می اندازد
کاربر برتر مـاه
پاسخ با نقل قول