لقمان علیه السلام ـ فی وَصِیَّتِهِ لِوَلَدِهِ ـ :
اِعلَم یا بُنَیَّ ، أن مِن حینِ نَزَلتَ مِن بَطنِ اُمِّکَ استَدبَرتَ الدُّنیا وَاستَقبَلتَ الآخِرَةَ ، فَأَصبَحتَ بَینَ دارَینِ :
دارٍ تَقرُبُ مِنها ودارٍ تَباعَدُ عَنها ، فَلا تَجعَلَنَّ هَمَّکَ إلاّ عِمارَةَ دارِکَ الَّتی تَقرُبُ مِنها ویَطولُ مُقامُکَ بِها
فَلَها خُلِقتَ وبِالسَّعیِ لَها اُمِرتَ ، ثُمَّ أطِعِ اللّه َ بِقَدرِ حاجَتِکَ إلَیهِ ، وَاعصِهِ بِقَدرِ صَبرِکَ عَلی عَذابِهِ.


لقمان علیه السلام ـ در سفارش به فرزندش ـ:
بدان ـ ای فرزندم ـ از همان زمان که از شکم مادرت افتادی
دنیا به تو پشت کرد و آخرت به تو روی نمود و تو، در میان دو سرای، قرار گرفتی:
سرایی که به آن نزدیک می شوی و سرایی دیگر که هماره از آن دور می گردی.
پس، زنهار که همّ و غم خود را جز برای آباد کردن آن سرایت قرار ندهی که به آن نزدیک می شوی و در آن، اقامتت به درازا می کشد
زیرا تو برای آن سرا آفریده شده ای و به تلاش برای آن، مأمور گشته ای.
دیگر، آن که: از خداوند، به اندازه ای که به او نیاز داری، اطاعت کن و به اندازه ای که تحمّل عذابش را داری، از او نافرمانی کن.


"اعلام‌الدین، صفحه ۹۳"