بانوی من
اگر دست من بود
سالی برای تو می‌ساختم
که روزهایش را
هرطور دلت خواست کنار هم بچینی
به هفته‌هایش تکیه بدهی
و آفتاب بگیری!
و هرطور دلت خواست
بر ساحل ماه‌های آن بدوی.
بانوی من
اگر دست من بود
برایت پایتختی
در گوشه‌ی زمان می‌ساختم
که ساعت‌های شنی و خورشیدی
در آن کار نکنند
مگر آنگاه که
دست های کوچک تو
در دستان من آرمیده‌اند
با من از دست هایت
از پیشانی اتو از آفتاب تندی که بر آن می تابداز پیراهنت بگوکه بادبه سینه ات می چسباند آن راوقتی در میان خوشه های گندم ایستاده ایو فکر زمستان پیش روکه به گرمای آغوش من می کشاندش.بوی گندم ویرانم می کندبوی وحشی بازوانت ویرانم می کندبا من از خاک مزرعه ات حرف بزنو بگذارشعرهایمتب تند تنت را داشته باشدتب خاکی را کهسرزمین من است
دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست
من سرخوشم از لذت این چشم به راهیای عشق، تو را دارم و دارای جهانمهمواره تویی، هرچه تو گویی و تو خواهی
تو نرفته ای بانوی من
پیراهنت با آغوش باز می‌خندد
بوی تنت سر به سرم می‌گذارد
اما از عکس ها نمی‌زنی بیرون.تو نرفتهایدر خانه تکثیر شدهایپیراهنت روی تختپیشبندت در آشپزخانهصدایت در شیار گوشهامراه می‌روند و بوی تو می‌آید.تو نرفتهایتکثیر شدهایمثل منکه هرجا خاطره داریم ریشه دوانده امتو نرفتهایمرگ امتحان نبودنت را از من میگیردتکثیر شده‌ای در زندگیامو من در تو مرده‌ام...
با من بگو بانو
پیش از آن که به تقدیرم قدم بگذاری
پروانه ها می دانستد
گلدان ها را که بشکنی... باغ بزرگ خواهد شدو شبتاب‌ها ... میان بلوغ و باغ خاکستر می شوندبا من بگو بانواین تکه آفتاب به جای ماندهمیراث قبیله ی ماستیا این سبد تاریکی؟که هنوز نمی دانیمپروانه زیباتر استیا جامه های ابریشمینیکه زیر نور ماه به تن داریممی بینی؟پاییز چگونه میان شادی گنجشک ها میدود؟کلاغی که لقمه ای عقیق بر گرفته باشدفیروزه ی آسمان به چه کارش می آید!؟بانو!ما هر صبح مرارت آفتاب وُ یال خیس اسب را گریه می کنیمو لاک پشت پیربی ترانه و تاریکبه اقیانوس بازمی گردد.آن روز هم که صبحِ صورت مادردر فنجان چای می چکیدکودکانی بودیمکه بوی ماهخوابمان را زیبا می کردآه بانو!بانو... بانووقار پاییزی ام را، با فراوانی رویا چه کار؟پیشانی ام را که ببوسیچترم را می گشایمو از گوشه ی قصیده ی عمرمبیتی بر می دارمتا برای توهزار ترانه بگویمکه تو از عشقبیش از آن می دانیکه بودا از نیلوفر...!
خدا کند که مرا ناگهان رها نکنی
بمان که قلب مرا از خودم جدا نکنی
من از نگاه حسودان شهر می ترسم
به اسم کوچکم اینجا مرا صدا نکنی
و من تو را به دلم قول داده ام لطفا
بمان که حرف مرا پیش دل دو تا نکنی
از این زمین فقط اینجا برای من امن است
به نام عشق در این شهر کودتا نکنی
گمان کنم که قراراست ما به هم برسیم
اگر معامله ای تازه با خدا نکنی
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
