امیر المؤمنین علیٌّ علیه‌‏السلام:

المُنافِقُ إذا نَظَرَ لَها، وإذا سَکَتَ سَها
و إذا تَکَلَّمَ لَغا،
و إذا استَغنی طَغا،
و إذا أصابَتهُ شِدَّةٌ ضَغا،
فهُو قَریبُ السُّخطِ بَعیدُ الرِّضا،
یُسخِطُهُ علَی اللّه الیَسیرُ،
و لا یُرضیهِ الکثیرُ،
یَنوی کثیرا مِن الشَّرِّ ویَعمَلُ بطائفَةٍ مِنهُ، و یَتَلَهَّفُ علی ما فاتَهُ مِن الشَّرِّ کیفَ لَم یَعمَلْ بهِ!



امام علی علیه السلام فرمودند:

شخص منافق هرگاه نگاه می‏‌کند برای سرگرمی است.
هر گاه سکوت می‌‏کند همراه با غفلت است.
وقتی سخن می‌‏گوید بیهوده‌‏گویی می‌‏کند.
هرگاه بی‏‌نیاز شود طغیان می‏‌کند.
وقتی گرفتاری به او رسد داد و فریاد راه می‌‏اندازد.
زود ناراحت می‏شود و دیر خشنود می‌‏گردد.
از اندکِ خدا ناخشنود می‏‌شود و بسیارش هم او را خشنود نمی‌‏سازد.
شرّ بسیار در سر می‏‌پروراند و مقداری از آنها را به کار می‌‏بندد و افسوس می‏‌خورد که چرا فلان کار بد را انجام نداده‌ ‏است.


"تحف العقول، صفحه ۲۱۲"