مجموعه: هنر و هنرمند







این وسیله چون تنها از پنگ استفاده می شود ، فاقد رنگ است


قفس بافی یکی از رشته های صنایع دستی حصیری است که میناب به عنوان قطب صنایع دستی حصیری کشور رونق و رواج خوبی دارد.
‌شهرستان میناب و روستاهای اطراف با توجه به بافت سنتی، آداب‌ و رسوم خاص و فرهنگی غنی و ریشه‌دار، از قدیم‌الایام بخش مهمی از انواع صنایع‌دستی را در خود جای‌ داده و به همین جهت همواره در طول تاریخ مورد توجه محققان‌، گردشگران و تاریخ شناسان گوناگون قرار گرفته است.







قفس بافی یکی از رشته های صنایع دستی حصیری است






قفس بافی از هنرهای دست بانوان جنوب ایران است.این صنعت بومی از چوب باقیمانده نخل خرما که در گویش محلی «پَــنگ» نام دارد تهیه می شود، این صنایع دستی در گویش محلی «کِفَست» نام دارد ولی در عرف آن را به قفس می شناسند.


این صنایع دستی در شکل و رنگ خاصی تهیه می شود و بهترین سوغات جنوب کشور نزد مسافران و گردشگران خارج از کشور است که صنایع دستی زبانزد خاص و عام می باشد.






قفس تقریباً به شکل بیضی و با استفاده از اسکلت چوبی ساقۀ نخل به نام پنگ ( pang )از پائین به بالا ساخته می شود. برای درست کردن این وسیله پنگ ها را از درخت نخل جدا کرده و سپس هر یک از آنها را نصف نموده و یک شبانه روز در آب خیس می نمایند و سپس در آفتاب قرار می دهند تا خشک و آماده بافتن شود.







قفس بافی از هنرهای دست بانوان جنوب ایران است






برای این منظور ابتدا یکی دو گُل را می بافند سپس بدنه ی آن که ترکه نامیده می شود را درست می کنند تا قفس چهره ی خود را نشان دهد. در پایان کار زایده های پنگ ها را به صورت بند چیلکی می پیچند و در کنار درب قفس وصل می نمایند.


برای درب قفس یک محافظی از پنگ به شکل دایره ای درست می کنند تا مرغ ها در آن آسوده باشند. در این هنگام قفس مورد نظر آماده است و برای فروش به پنج شنبه بازار برده می شود.







برای درب قفس یک محافظی از پنگ به شکل دایره ای درست می کنند






این وسیله چون تنها از پنگ استفاده می شود ، فاقد رنگ است ولی دارای شکلی خاص است که معماری مشبک آن چشم ها را خیره می کند.


این صنایع دستی برای نگهداری مرغ، کبوتر، خروس و انواع پرندگان محلی کاربرد زیادی دارد به طوری که برخی افراد هم برای تبدیل تخم مرغ ها به جوجه از آن بعنوان یک محل امن و پناهگاه مناسبی برای درامان ماندن تخم مرغ ها از تیررس حیوانات موزی استفاده می کنند.


این صنایع دستی بیشتر در روستاهای اطراف میناب مثل بهمنی، شهوار، حکمی و حتی در شهرستان بشاگرد و مرکز شهر میناب توسط بانوان ساخته می شود.