گاهـــــــــــــی آنچنان مزخرف می شــــــوم
که برای دیگـــــــــران قابل درک نیستـــم…
حتی عزیــــــــــزترین کســــانـــــم را از خــــــــــــودم می رانم
اما در آن لحظه در دلــــــــــم آرزو دارم بگـــــــــویند:
” می دانم دســــــت خودت نیست، درکــــــــت می کنم
سفرهای تنهایی همیشه بهترند
کنارِ یک غریبه می نشینی قهوه ات را می خوری
سرت را به پشتی صندلی تکیه میدهی تا وقت بگذرد
به مقصد که رسیدی
کیف و بارانی ات را بر میداری
به غریبه ی کنارت سری تکان می دهی و می روی
همین که زخمِ آخرین آغوش را به تن نمی کشی
همین که از دردِ خداحافظی به خود نمی پیچی
همین که تلخی یک بغض را با خودت از شهری به شهری نمیبری
همین یعنی سفرت سلامت
نـﮧ نمـﮯدآنـﮯ
هیچکس نمـﮯבآند. . .
پشت این چهره ی آرامـ בر دلم چـﮧ مـﮯگذرב...
نمـﮯدآنـﮯ!
کسی نمـﮯבآند. . .
این آرامش ِ ظاهــر و این בل ِ نـا آرام ،
چقـבر פֿـستـﮧ ام مـﮯکنـב . .
بغض اگر خوردنی بود که
مکافـات نداشتیم !
میمانَد
رسـوب میکند
در خاطرات ...
در تک تکِ مکث ها و سکوت ها
از هر آهنگ و شعر غمگینی
تغذیـه میکند
تا بزرگ شود ...
بزرگ تر که شد
دیگر
تو بغـض نداری !
بغض
تـو را دارد ...
آغوشت
"جنگ ویتنام" است؛
هرکه رفت
یا برنگشت
یا اگر برگشت دیوانه بود!
من چھ خاکے سر ِ آن خاطره ها بگذارم؟
تو اگر سایھ بھ دیوار ِ کسے بگذارے . . ؟!!!
مـطـمـئـنـا بـغـض هـایـم
نـه در گـلـویـم،
کـه مـیـانِ مـوهـایـم
گـره مـیـخـورنـد !
هـر شـب
تـا سـرم را رویِ بـالـشـت مـیـگـذارم
مـیـشـکـنـنـد . . !
تو رفته ای و خوب می دانم
در خاطراتت هم نخواهم بود
باید فراموشت کنم ، اما
راحت بگویم:
مرگ راحت نیست!
کاش قانـون درد مثـلِ انرژی بـود
بقـا داشت
مثلـا از شخصی مثـلِ تـو
می رسیـد به کـسی مثـلِ من
تـا تمـامِ یک "درد و بلـایت بـه جانـم" را بلنـدتـر از هـر چیـزی
قـد می دادمـش به آسمـان
دیـرگـاهی سـت کـه افتـاده ام از خـویش بـه دور
شـایـد ایـن عیـد بـه دیـدارِ خـودم هـم بـروم !!!
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
