روسری وا می كنی، خورشید عینك می زند!
دسته‌گل غش می كند؛ پروانه پشتك می زند!
كفش در می آوری، قالی علامت می دهد
جامه از تن می كنی، آیینه چشمك می زند!
باز هم با بوسه‌ای راه تو را می بندم و
حرف آخر را همین لب‌های كوچك می زند!»
کاربر برتر مـاه
روسری وا می كنی، خورشید عینك می زند!
دسته‌گل غش می كند؛ پروانه پشتك می زند!
كفش در می آوری، قالی علامت می دهد
جامه از تن می كنی، آیینه چشمك می زند!
باز هم با بوسه‌ای راه تو را می بندم و
حرف آخر را همین لب‌های كوچك می زند!»
شعرم نمی آید مگر با بوسه ات زورم کنی
گفتم که پیشت می رسم شاید که مجبورم کنی
دور و برِ من ریخته یک قافله حقد و حسد
باید بیایی و دگر از این و‌آن دورم کنی
خیری ندیدم از تواضع، کاش برگردی عزیز!
تا با نگاهِ پر غرورت، باز مغرورم کنی
گاهی که از شرق غزل سر میکشی در خانه ام
خورشیدِ من! آرام تر، میخواستی کورم کنی
حالا تمام دردها را با تو قسمت کرده ام
شاید نگاهِ بهتری، بر وضع ناجورم کن
بگذار فریادی کنم آخر به اینجا می رسد
وقتی که تو در لابلای درد محصورم کنی
عاکف، به دیدارِ اجل با شوق می آید به شرط
اینکه تو با دست خودت، آنروز در گورم کنی
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
