من از احساس لبریزم... دمی با باد میرقصم...
گهی غمگین و تاریکم...گهی بارانی ام، خیسم...
و گه گاهی به یاد عشق... تمام غصه ها را برگ می‌ریزم...
نفسهایم اگر سرد است...تمام برگ هایم گرم و تب دار است...
چو آتش رنگ های سرخ و نارنجی به تن دارم...
گهی یک قاب رویایی میان کوچه باغی ساکت و غمگین...
گهی یک منظره در دستهای آن خیابانی...
که نم دار از حضور خیس باران است...
نگو پاییز دلگیر است افسرده...
که در آن وصل و هجران هر دو زیبا است و رویایی...
منم بانوی "پاییزی"
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
پاییز هر چند انتظار تاریکیست
انتظار دی ماهی افسرده و خالی
زمستانی خسته و رنجور و پوشالی
اما...
فصل آشنای آتش هاست
آتش های جاودان روشن...
مهر او با مهرگان همراه ست
موسم آبان تجلی گاه رویاست
آذرش در اوج
موسم رگبار ِ مشعل های ،جاودان، پویاست...
آه..پاییز
فصل مرغان مهاجر
فصل خواب و خلسه های خوب
موسم یک انتظار شاد
تا رستخیزی سبز و تازه و مرطوب
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
