گاهى فكر ميكنم...
مگر ميشود آدمها...
اينقدر راحت و هر چند وقت يكبار...
كنارِ معشوقه اى جديد بايستند و
دو نفره هايشان را به معرض نمايش بگذارند...؟
انگار خودشان ثابت اند و آدمِ كنار دستى شان فقط عوض ميشود...
در همان مكان ها...
با همان خنده ها...
با همان ژست هاى مضحك...
كه مثلاً من خيلي خوشبختم...
و افسوس به حالِ آنهايى كه فقط مى آيند...
تا جاى خالىِ نفرِ قبل را پر کنند ...
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
y@saman (01-29-2018)
چه قدر دردناک است این مشکل
که همیشه برای فرار از دست یک " آدم"
به " آدم" دیگری پناه برده‌ایم...
اعتیاد به آدمها بدترین نوع اعتیاد است...
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
y@saman (01-29-2018)
همیشه فکرم مشغول این بود که چرا آدم های جدید برایمان حکم نوبرانه را دارند!
حس میکنیم اگر رابطه ی خاص برقرار نکنیم عقب میمانیم ...
در برابر آدم های جدید مهربانیم، مودبیم، متمدنیم، شوخی میکنیم. اما خانواده مان ما را یک آدم بد خلقِ نچسب میدانند!
همیشه برای تازه ها خودِ بهترمانیم
در حالی که کهنه تر ها هوایمان را بیشتر دارند ...
با کهنه ها، تازه بمانیم
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
