من پیر شدم ،دیر رسیدی،خبری نیست

[mohamad.uk]

من پیر شدم ،دیر رسیدی،خبری نیست

مانند من آسیــمه سر و دربـدری نیست

بســـیـار برای تـو نـوشـتـم غـم خـود را

بســـیـار مرا نامه ،ولی نامه بری نیست

یک عمر قفس بست مسیر نفســــم را

حالا که دری هست مرا بال و پری نیست

حـالا کـه مـقـــدر شــده آرام بگـیـــــرم

سیـــلاب مرا بـرده و از مـن اثری نیست

بگـذار که درها هـمگـی بسـته بـمانـنـد

وقتی که نگاهی نگران پشت دری نیست

بگــذار تبـــر بـر کـــمــر شـــاخه بکـــوبد

وقتی که بهـار آمد و او را ثمــــری نیست

تلخ است مرا بودن و تلـخ است مرا عمر

در شهر به جز مــرگ متـاع دگری نیست

[mohamad.uk]

بر باد رفت در غم و حسرت جوانیم
بی آرزو چه سود دگر زندگانیم

موی سپید بر سر من تاخت ای دریغ
پیچید روزگار، کفن بر جوانیم

گاهی به سوی مسجد و گاهی به میکده
ای عشق دربدر به کجا میکشانیم

چون شمع در سکوت شبستان انزوا
بگداخت جان ز حسرت بی همزبانیم

ای کاش پای بند قفس بود جان من
تا وا رهد دل از غم بی همزبانیم

از زندگی ملولم و در خویشتن اسیر
ای مرگ همتی که ز خود وارهانیم

چون گردباد چند بپیچم به پای خویش؟
ای روزگار از چه به سر میدوانیم

مانند لاله سر به بیابان نهد ز سوز
هر کس که بشنود غم سوز نهانیم

[mohamad.uk]

چه غریب ماندی ای دل ، نه غمی ، نه غمگساری

نه به انتظار ياري ، نه ز يار انتظاري

دل من ! چه حيف بودي كه چنين ز كار ماندي

چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاري

سحرم كشيده خنجر كه : چرا شبت نكشته ست

تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاري

به سرشك همچو باران ز برت چه بر خورم من؟

كه چو سنگ تيره ماندي همه عمر بر مزاري

نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم

منم آن درخت پيري كه نداشت برگ و باري

سر بي پناه پيري به كنار گير و بگذر

كه به غير مرگ ديگر نگشايدت كناري

به غروب اين بيابان بنشين غريب و تنها

بنگر وفاي ياران كه رها كنند ياري