توی زندگی ﻫـر ﺁﺩمی یه نفر هست که…
هیچوقت…
هیچوقت…
هیچوقت…
فراموش نمیشه…
یه نفر که از همه ی دنیا بیشتر دوستش داری…
یه مخاطب خاص که هرچقدرم بزرگ باشی در مقابل اون خودتو کوچیک میدونی…
یکی که بودنش جبران همه نبودنای دنیاس…
اونیکه فقط یه لحظه…یه ثانیه…یه نفس از عطرش…
منو همون دیوونه ای میکنه که بودم…
بـــاور کن
آن قدر ها هم سخت نیستفهمیدن اینکهبعضی ها می آیند که
نماننــدنباشندنبیـننـدو تــواگر تمامی ِدنیا را هم حتی به پایشان بریزیآنها تمامی ِبهانه های دنیا را جمع می کنندتا از بین آنهابهانه ای پیدا کنندکه بــــرونددور شـــوندکه نـــمانند اصلاپس به دلت بسپاروقتی از خستگی هایِ روزگارپناه بردی به هر کسیلااقلخوب فکر کن ببیناز سر علاقه آمدهیا از سر عادت …تا دنیایت پر نشوداز دوست داشتن هایِ پر بغضکه دمار از روزگارت درآورد !
ﻧﺨﺴﺖ ﺛﺎﻧﯿﻪﻫﺎ
ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ
ﺩﻗﯿﻘﻪﻫﺎ
ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ
ﺭﻭﺯﻫﺎ …
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﻪ ﻣﯽﺁﯾﯽ
ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ
ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﻣﯽﮐﺸﯽ ﻭُ
ﭼﯿﺰﯼ ﺣﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ
به زمستان فکر می کنم و
نداشتنت
فکرِ شبهای بلندش
تنم را می لرزاند
تو زردیِ روزگار
امروزتون
به سرخی سیب باشه
انشا الله … !
یک قرمز تند
همراه همیشگی چشم هایم …
و خیالت که همچون
بادبادکی
مرا از این کابوس های خاکستری
از غرق شدن در روزمرگی ها
بالا می کشد …
من به معجزه این خیال های
گاه و بی گاهت
ایمان دارم …
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
