اشعار محمد علی بهمنی

[! marjan29]

از خانه بيرون مي‌زنم ، اما کجا امشب ؟
شايد تو مي‌خواهي مرا در کوچه‌ها امشب


پشت ستون سايه‌ها ، روي درخت شب
مي‌جويم اما نيستي در هيچ جا امشب


مي‌دانم آري نيستي ، اما نمي‌دانم
بيهوده مي‌گردم بدنبالت چرا امشب ؟


هرشب تو را بي‌جستجو مي‌يافتم اما
نگذاشت بي‌خوابي بدست آرم تو را امشب


ها ... سايه‌اي ديدم ، شبيهت نيست ، اما حيف
ايکاش مي‌ديدم به چشمانم خطا امشب


هرشب صداي پاي تو مي‌آمد از هرچيز
حتي ز برگي هم نمي‌آيد صدا امشب


امشب ز پشت ابرها بيرون نيامد ماه
بشکن قرق را ، ماه من بيرون بيا امشب



گشتم تمام کوچه‌ها را ، يک نفس هم نيست
شايد که بخشيدند دنيا را به ما امشب


طاقت نمي‌آرم ، تو که مي‌داني از ديشب
بايد چه رنجي برده باشم ، بي تو ، تا امشب


اي ماجراي شعر و شب‌هاي جنونم
آخر چگونه سرکنم بي‌ماجرا امشب

[! marjan29]

ناگهان دیدم که دورافتاده‌ام از همرهانم

مانده با چشمان من دودی بجای دودمانم

ناگهان آشفت کابوسی مرا از خواب کهفی

دیدم آوخ قرنها راه است از من تا زمانم

ناشناسی در عبور از سرزمین بی نشانی
گرچه ویران خاکش اما آشنا با خشت جانم

ها ... شناسم این همان شهر است شهر کودکی ها
خود شکستم تک چراغ روشنش را با کمانم

می شناسم این خیابان ها و این پس کوچه ها را
بارها این دوستان بستند ره بر دشمنانم

آن بهاری باغها و این زمستانی بیابان
ز آسمان می پرسم آخر من کجای این جهانم ؟

سوز سردی می‌کشد شلاق و می چرخان
د و من
درد را حس می کنم در بند بند استخوانم

می نشینم از زمین سرزمین بی گناهم
مشت خاکی روی زخم خونفشانم می فشانم

خیره بر خاکم که می بینم زکرت زخمهایم

می‌شکوفد سرخ گلهایی شبیه دوستانم

می زنم لبخند و برمی‌خیزم از خاک و بدینسان

می‌شود آغاز فصل دیگری از داستانم

[! marjan29]

دریا شده است خواهر و من هم برادرش

شاعـــرتر از همیشه نشستـــــم برابرشخواهر سلام! با غزلــی نیمه آمدم

تا با شما قشنگ شود نیم دیگرشمی خواهم اعتراف کنم، هرغزل که ما

با هـــم سروده ایم جهان کرده از برشخواهر زمان ، زمان برادر کشی است باز

شاید بـــه گوش هــــا نرسد بیت آخـرشبا خود ببر مرا کـــه نپوسد در این سکــــونشعری که دوست داشتی از خود رهاترش

[! marjan29]

دریا سکوت کرده و من حرف می زنمحس می کنم که راه نبردم به باورش

دریا منــــم ، همو کــــه به تعداد موج هاتبا هر غروب خورده بر این صخره ها سرش

هم او که دل زده است به اعماق و کوسه هاخــــون می خورند از رگ در خــــون شناورشخواهر! برادر تو کم از ماهیان که نیست

خرچنگ ها مخــــواه بریسند پیکـــــرش

دریا سکوت کرده و من بغض کرده امبغض برادرانه ای از قهـــــر خواهرش

[! marjan29]

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

از رقیبان کمین کرده عقب می ماند هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را

مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

[! marjan29]

می رسد یک روز فصل بوسه چینی در بهشت روی تختی با رقیبان می نشینی در بهشت

تا خدا بهتر بسوزاند مرا خواهد گذاشت یک نمایشگر در آتش، دوربینی در بهشت

صاحب عشق زمینی را به دوزخ می برند جا ندارد عشق های این چنینی در بهشت

گیرم از روی کرم گاهی خدا دعوت کند دوزخی ها را برای شب نشینی در بهشت

... با مرامی که من از تو باوفا دارم سراغ می روی دوزخ مرا وقتی ببینی در بهشت

من اگر جای خدا بودم برای «ظالمین» خلق می کردم به نامت سرزمینی در بهشت

[! marjan29]

تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم


حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم

بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟!

ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من! من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم!!

[! marjan29]

کاش دور و بر ما این همه دل‌بند نبود و دلم پیش کسی غیر خداوند نبود

آتشی بودی و هر وقت تو را می‌دیدم مثل اسپند، دلم جای خودش بند نبود

مثل یک غنچه که از چیده شدن می‌ترسید خیره بودم به تو و جرأت لبخند نبود

هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم کم نشد فاصله؛ تقصیر تو هرچند نبود

شدم از «درس» گریزان و به «عشقت» مشغول بین این دو چه کنم نقطه‌ی پیوند نبود

مدرسه جای کسی بود که یک دغدغه داشت جای آن‌ها که به دنبال تو بودند نبود

بعد از آن هر که تو را دید، رقیبم شد و بعد اتفاقی که رقم خورد، خوش‌آیند نبود

آه ای تابلوی تازه به سرقت رفته! کاش نقّاش تو این قدر هنرمند نبود

[! marjan29]

تکه یخی که عاشق ابر عذاب می شود سر قرار عاشقی همیشه آب می شود

به چشم فرش زیر پا سقف که مبتلا شود روز وصالشان کسی خانه خراب می شود

کنار قله های غم نخوان برای سنگ ها کوه که بغض می کند سنگ ، مذاب می شود

باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند صبح به دیگ می رود ؛ غنچه گلاب می شود

.....چه کرده ای تو با دلم که از تو پیش دیگران گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

[! marjan29]

به رفتن تو سفر نه ، فرار می گویند به این طریقه ی بازی قمار می گویند

به یک نفر که شبیه تو دلربا باشد هنوز مثل گذشته «نگار» می گویند

اگر چه در پی آهو دویده ام چون شیر به من اهالی جنگل شکار می گویند

مرا مقایسه با تو بگو کسی نکند کنار گل مگر از حسنِ خار می گویند؟

تو رفته ای و نشستم کنار این همدم به این رفیق قدیمی سه تار می گویند