وَیَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنَّهُمْ لَمِنْکُمْ وَمَا هُمْ مِنْکُمْ وَلَکِنَّهُمْ قَوْمٌ یَفْرَقُونَ﴿۵۶﴾
و به خدا سوگند یاد مى کنند که آنان قطعا از شمایند در حالى که از شما نیستند لیکن آنان گروهى هستند که مى ترسند (۵۶)
لَوْ یَجِدُونَ مَلْجَأً أَوْ مَغَارَاتٍ أَوْ مُدَّخَلًا لَوَلَّوْا إِلَیْهِ وَهُمْ یَجْمَحُونَ﴿۵۷﴾
اگر پناهگاه یا غار‌ها یا سوراخى [براى فرار]مى یافتند شتابزده به سوى آن روى مى آوردند (۵۷)
تفسیر
در آیات فوق یکى دیگر از اعمال و حالات منافقان به روشنى ترسیم شده است مى گوید: آن‌ها به خدا سوگند یاد مى کنند که از شما هستند (و یحلفون بالله انهم لمنکم).
(در حالى که نه از شما هستند و نه در چیزى با شما موافقند بلکه گروهى هستند که فوق العاده مى ترسند) و از شدت ترس کفر را پنهان کرده اظهار ایمان مى کنند مبادا گرفتار شوند (و ما هم منکم و لکنهم قوم یفرقون).
(یفرقون) از ماده (فرق) (بر وزن (شفق)) به معنى شدت خوف و ترس است، (راغب) در کتاب (مفردات) مى گوید این ماده در اصل به معنى تفرق و جدایى و پراکندگى است گویى آنچنان مى ترسند که مى خواهد قلبشان از هم متفرق و متلاشى گردد.
در واقع، چون تکیه گاهى در باطن ندارند همواره گرفتار ترس و وحشتى عظیم هستند و به خاطر همین ترس و وحشت هیچگاه آنچه در باطن دارند اظهار نمى کنند، و، چون از خدا نمى ترسند از همه چیز مى ترسند و دائما در حال وحشت به سر مى برند، در حالى که مؤ منان راستین در سایه ایمان آرامش و شهامت خاصى دارند.
کاربر برتر مـاه
