آن دم که مرا می زده بر خاک سپارید
زیر کفنم خمره ای از باده گذارید
تا در سفر دوزخ از این باده بنوشم
بر خاک من از ساقه ی انگور بکارید
آن لحظه که با دوزخیان کنم ملاقات
یک خمره شراب ارغوان برم به سوغات
هر قدر که در خاک ننوشیدم از این باده ی صافی
بنشینم و با دوزخیان کنم تلافی
جز ساغر و پیمانه و ساقی نشناسم
بر پایه ی پیمانه و شادیست اساسم
گر همچو همای از عطش عشق بسوزم
از آتش دوزخ نهراسم ..نهراسم
گاهی فراتر از آنچه که هست بیاندیش، چشم باز کن ومتفاوت ببین...
پای فکرت را زنجیر نکن، فرصت پرواز را از خودت نگیر...
شخصیت خویش را چنان بساز که کسی را راحت از زندگیت کنار نگذاری
و اگر کسی تو را کنار گذاشت بتوانی با آن کنار بیایی...
در زندگی دنبال غمخوار یا فردی که کمبودهایت را پر کند نباش، ضعف هایت را با آموختن مهارتهای زندگی برطرف کن نه با مهارتهای فرد مقابلت...
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
