کاش باران بزند
سبزه‌ها مست شوند
باد غوغا بکند
لای موهای بهار
پیچکِ خاطره‌ات
از تن پنجره‌ی فاصله بالا برود
و به دندانِ دو دنیا و هزاران آدم
گره‌ی ماندنِ
تو وا نشود.