خدا با دیدنِ چشمانِ اشک آلودِ من امروز
برایِ حسِ همدردی فرستاده ست باران را

نه آغوشی، نه حتی پاسخِ گرمِ سلامم...، آه
چگونه حس نباید کرد سرمایِ زمستان را؟!*

تو وقتی می رسی که فرصتِ لب باز کردن نیست
و در خود می کُشم من آرزوهایِ فراوان را

نگاهم می کنی؛ چون کوه، سَرسختم ولی چشمم-
گواهی می دهد آرامشِ ماقبلِ توفان را!

میانِ خانـه عطــــرِآشنایی دور پیچیده
و باد آورده از آغوشِ سبزت بویِ ریحان را