تمامِ خانه، پیچِ کوچه ها، طولِ خیابان را ...
به یادت کوه ها و دشت ها را و بیابان را ...

برایِ دیدنِ چشمت، دلم تنگ است و دنیا تنگ
شبیهِ برّه ای کوچک که گُم کرده ست چوپان را

خدا با دیدنِ چشمانِ اشک آلودِ من امروز
برایِ حسِ همدردی فرستاده ست باران را

نه آغوشی، نه حتی پاسخِ گرمِ سلامم...، آه
چگونه حس نباید کرد سرمایِ زمستان را؟!*

تو وقتی می رسی که فرصتِ لب باز کردن نیست
و در خود می کُشم من آرزوهایِ فراوان را