بر نگه سرد من به گرمی خورشید
می نگرد هر زمان دو چشم سیاهت
تشنه این چشمه ام چه سود خدا راشبنم مرا نه تاب نگاهتجز گل خشکیده ای و برق نگاهی
از
تو در این گوشه یادگار ندارم
زان شب غمگین که از کنار تو رفتم
یک نفس از دست غم قرار ندارم
ای گل زیبا بهای هستی من بود
گر گل خشکیده ای ز کوی تو بردم
گوشه تنها چه اشک ها فشاندم
وان گل خشکیده را به سینه فشردم
آن گل خشکیده شرح حال دلم بوداز دل پر درد خویش باتو چه گویم
جز به تو درمان درد از که بجویم
من دگر آن نسیتم به خویش مخوانم
من گل خشکیده ام به هیچ نیرزم
عشق فریبم دهد که مهر ببندممرگ نهیبم زند که عشق نورزمپای امید دلم اگر چه شکسته است
دست تمنای جان همیشه دراز استتا نفسی می کشم ز سینه پر دردچشم خدا
بین من به روی تو باز است
کاربر برتر مـاه
