تاریخچه[ویرایش]
این روش را نخستین بار سال ۱۷۶۰ در اعدام فردی به نام ارل فررس به کار بستند. فاصله پرت شدن آن زمان هنوز کم بود، تقریبا سی سانتیمتر. هر چند روش قبلی هم هنوز کاربرد داشت اما انگلیسی‌ها این شیوه را از سال ۱۷۸۳ شیوه رسمی اعدام کردند.
چارلز دیکنز نویسنده معروف که سال ۱۸۴۹ یک بار در بازار شاهد یک مراسم اعدام بود، از دار زدن محکوم به شدت متأثر شد و نامه‌های خشم‌آلودی نوشت و در تایمز منتشر کرد. این نامه‌ها دوباره بحث اعدام را در افکار عمومی دامن زد و سبب شد که از سال ۱۸۶۸ دیگر در ملاءعام اعدام صورت نگیرد. در اتریش و بعضی ایالات آلمان نیز تقریبا از همان زمان‌ها اعدام علنی لغو شد.
نحوه مرگ با دار[ویرایش]
در حقیقت هنگامی که شخص محکوم به اعدام از طناب دار حلق آویز می‌شود، ضربه شدیدی به ستون فقرات و گردن وی وارد می‌شود و در نتیجه باعث شکستگی و آسیب شدید در بصل النخاع می‌شود که این امر موجب ایست دستگاه تنفسی بدلیل فلج شدن ریه‌ها می‌شود. انواع داراویختگی:
- اعدام (قصاص-مجازات)
- اتفاقی: مثل گیر کردن طنابهای دور کمربه دور گردن درکوهنوردان
- خودکشی: معمولاً مردها ازاین روش استفاده می‌کنند
- به داراویختن یک فرد مرده جهت وانمود به خودکشی کردن
علت مرگ
بطور کلی علل مرگ به‌خاطر دارآویختگی را می‌توان این‌گونه ذکر کرد:
۱- انسداد سرخرگ‌های حیاتی گردن و نرسیدن خون و اکسیژن به مغز.۲- شکستن گردن و آسیب پیاز مغز (حداقل ۱۲۰ سانتیمتر باید طناب سقوط کند و سپس بایستد تا گردن شکسته شود).۳- انسداد شاهرگ‌ها و افزایش ناگهانی فشار خون که منجر به ایست قلبی می‌شود.۴- خفگی در اثر انسداد مجرای تنفسی (دار زدن با طناب کوتاه)۵-شوک وقفه‌ای از علل دیگر مرگ براثر دار اویختگی می‌باشد فشارهای ۵کیلویی باعث بسته شدن شریان کاروتیدو۲۵ کیلو موجب شکستگی دررفتگی مهرهای گردنی می‌شود
کاربر برتر مـاه
