افق تاریک،دنیا تنگ،نومیدی توان فرساست، می دانم!ولیکن ره سپردن در سیاهی، رو به سوی روشنی زیباست!می دانی؟به شوق نوردر ظلمت قدم بردار!به این غم های جان آزار دل مسپارکه مرغان گلستان زادکه سرشارند از آواز آزادینمی دانند هرگز لذت و ذوق رهایی را...و رعنایان تن در نور پروردهنمی دانند در پایان تاریکی شکوه روشنایی را...