بد نیست وسط جکهامون یادی بکنیم از کسانی که که امنیتمون رو مدیون اونهاییم
.
.
کشف پیکر صد و هفتاد و پنج غواص کربلای چهار توی گودال.
با دستهای بسته.
با دستهای بسته.
با دستهای بسته.
چقدر خبر بی رحم است
کاش گروههای تفحص، همانجا بالای گودال تا دلشان می خواست زار می زدند بعد که دلشان آرام می گرفت یکی یکی دست آن صد و هفتاد و پنج نفر را باز می کردند و صدایش را در نمی آوردند. کاش این راز را تا ابد به دل می کشیدند.
ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ناگوار.
ﯾﻌﻨﯽﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ.
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺟﺎﯼ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻧﯿﺰﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥﻋﺮﺍﻗﯽ!! ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺷﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩاند.
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺭﻭﯼ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﯼ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭ؟
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ؟
ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻼﯼ ﻭﻃﻦ؟
ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺎ؟
ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺍﻫﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫیم ﺩﺍﺩ؟
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﯽ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ .
ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ. ﻧﺸﺪ.
ﺧﺠﻞ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺩر.
یادتان گرامی مَردان مَرد
