|
|
دهر دریاست، بیندیش ز طوفانش |
| نفس دیویست فریبنده از او بگریز |
|
سر بتدبیر بپیچ از خط فرمانش |
| حله‌ی دل نشود اطلس و دیبایش |
|
یاره‌ی جان نشود لل و مرجانش |
| نامه‌ی دیو تباهیست همان بهتر |
|
که نه این نامه بخوانیم و نه عنوانش |
| گفتگوهاست بهر کوی ز تاراجش |
|
داستانهاست بهر گوشه ز دستانش |
| مخور ای یار نه لوزینه ونه شهدش |
|
مخر ای دوست نه کرباس ونه کتانش |
| نه یکی حرف متینی است در اسنادش |
|
نه یکی سنگ درستی است بمیزانش |
| رنگها کرده در این خم کف رنگینش |
|
خنده‌ها کرده بمردم لب خندانش |
| خواندنی نیست نه تقویم و نه طومارش |
|
ماندنی نیست نه بنیاد و نه بنیانش |
شد سیه روزی نیکان شرف و جاهش
|
|
شد پریشانی پاکان سرو سامانش |
| گله‌ی نفس چو درنده پلنگانند |
|
بر حذر باش ازین گله و چوپانش |
| علم، پیوند روان تو همی جوید |
|
تو همی پاره کنی رشته‌ی پیمانش |
| از کمال و هنر جان، تو شوی کامل |
|
عیب و نقص تو شود پستی و نقصانش |
| جهل چو شب‌پره و علم چو خورشید است |
|
نکند هیچ جز این نور، گریزانش |
| نشود ناخن و دندان طمع کوته |
|
گر که هر لحظه نسائیم بسوهانش |
| میزبانی نکند چرخ سیه کاسه |
|
منشین بیهده بر سفره‌ی الوانش |
| حلقه‌ی صدق و صفا بر در دین میزن |
|
تا که در باز کند بهر تو دربانش |
| دل اگر پرده‌ی شک را ندرد، هرگز |
|
نبود راه سوی درگه ایقانش |
| کعبه‌مان عجب شد و لاشه در آن قربان |
|
وای و صد وای برین کعبه و قربانش |
| گرگ ایام نفرسود بدین پیری |
|
هیچگه کند نشد پنجه و دندانش |
