از لحظۀ تلخ و طاقت فرسای اون تغییر ناگهانی تا همین حالا هزار بار مرده و زنده شده ام. به خودم دلداری میدادم که عوضش حسرت قهقهه از ته دل به خاطر یک جوک مسخره، دویدن ها و خندیدن های کودکانه، آلبالو خشکه خوردن و تف کردنش تو صورت و غرق بوسه کردنش... به دلم نموندت.
تو یک معجزه بودی... آره معجزه...
مثل همه لحظات شیرینی که هر چند کوتاه کنار هم بودیم. مثل غروبای تنگی که در اون چتروم لعنتی، هرگز قرار نبود تموم بشه و تو نمیومدی و من اشکم بند نمیومد الّا با نگاه کردن به کاربری که شبیه تو سیگار میکشید و تقدیر برای دلخوشی من کنار گذاشته بود. من نگاش میکردم و اون همه دردامو دود میکرد به دور دست ها...
مثل نشونه های مشترکی که فقط خودم و خودت بلدشون بودیم و انگار کسی حق نداشت اونا رو بفهمتشون. اما انگار کسی، فرشته کوچیکی اون پشت پسلا قایمکی اونا رو برای روز مبادا ضبط شون میکرده و حالا سخاوتمندانه به یادم میارتشون. نشونه هاش بوی تو رو میداد. مثل شور ناگهانی از انتهای ناامیدی، وسط اون همه گپ و گفت که فقط قرار بود سرنوشت بعد از ظهرای خسته از کار روزانه م رو تسکین ببخشه نه بیشتر. ولی نه! انگار قرارا عوض شده و قرار شده که سرنوشتِ یک ماه، یک سال و شایدم یک عمرم رو عوض کنه.
روزها، ساعت ها و دقیقه ها برای نشونه ای که بی هوا از عمق مجهول اون چتروم لعنتی بیاد عمومی و من حریصانه اونا رو قورت بدم. اوایلش یادم بود که جای چه کسی رو قراره بگیره، گویی این قرار هم بعدها عوض شد و من گاهی یاسی صداش میزدم و گاهی شیرین و گاهی بی صدا فقط نگاهش میکردم.
ماه ها چشم هام به صفحه مونیتور سفید شد که از راه برسی و با هوش سرشار و چشم های تیزبینت خودت کشفش کنی. همۀ نگاه های سنگینت رو به جون خواهم خرید، مثل همه سکوت های غریب و خاکستری، مثل تمام ترس ها و تنهایی ها و انتظارایی که برات به ارمغان اوردم و الان دارم تقاصشون رو یکی یکی پس میدم.
دلم نیست بهت بگمش، خیلی بهت نزدیکه، خیلی نزدیکتر. فرشته کوچولویی که شبیه هیچکس نیست جز خودش. خودِ خودِ خودش...
کاربر برتر مـاه
