من می دانستم نومیدی هست، اما نمی دانستم یعنی چه. من هم مثل همه خیال می کردم که نومیدی بیماری روح است. اما نه، بدن زجر می کشد. پوست تنم درد می کند، سینه ام، دست و پایم. سرم خالی است و دلم به هم می خورد. و از همه بدتر این طعمی است که در ذهنم است. نه خون است، نه مرگ، نه تب، اما همۀ اینها با هم.
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
بلبلی که حتی در قفس هم می‌خواند
پروانه ای که حتی با وجود کوتاهی عمر، از پرواز دست نمی‌کشد
طاووسی که زشتی پاهایش، افسرده‌اش نساخته
کرمی که بی‌دست و پا بودنش، او را از حرکت باز نداشته
جغدی که شب‌ها به مراقبه مشغول است.
عقابی که چشمانش را به هدفش دوخته است
سگی که تو نجس می‌خوانیَش ،اما او به تو وفادار است
گوسفندی که قربانی خوشی‌ها و ناخوشی‌های توست اما باز برایت برکت میاورد
زنبوری که از گل شهد برمی‌آورد و از دشمن دمار
پشه ای که چگونه غرور و عظمت تو را در هم می‌شکند و
خشم نهفته‌ات را بیرون می‌ریزد...
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
