من صدای نفسِ باغچه را می‌شنوم ...
و صدای ظلمت را، وقتی از برگی می‌ریزد !
و صدای صافِ باز و بسته شدن پنجره تنهایی !
کاربر برتر مـاه
من صدای نفسِ باغچه را می‌شنوم ...
و صدای ظلمت را، وقتی از برگی می‌ریزد !
و صدای صافِ باز و بسته شدن پنجره تنهایی !
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﯼ ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺷﺪ
ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﺻﺒﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪ
ﺗﯿﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺖ
ﺍﺯ ﻏﻤﺖ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭِ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺣﻠﻖ ﺁﻭﯾﺰ ﺷﺪ
ﻣﻬﺮ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯿﺮﺳﺪ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﺕ ﺍﻧﺪﮎ ﻭ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺷﺪ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺑﺮﻡ، ﻧﻢ ﻧﻢِ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺣﺘّﯽ ﻓﮑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪ
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺳﺮﺩ
ﺑﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﻔّﺲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﺷﺪ
ﺁﻣﺪﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ؟
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﯼ ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺷﺪ ...
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
من در این خانه به گم نامی نمناک علف نزدیکم.
من صدای نفس باغچه را می شنوم.
و صدای ظلمت را ، وقتی از برگی می ریزد.
و صدای ، سرفه روشنی از پشت درخت،
عطسه آب از هر رخنه سنگ ،
چکچک چلچله از سقف بهار.
و صدای صاف ، باز و بسته شدن پنجره تنهایی.
و صدای پاک ، پوست انداختن مبهم عشق،
متراکم شدن ذوق پریدن در بال
و ترک خوردن خودداری روح.
من صدای قدم خواهش را می شنوم
و صدای ، پای قانونی خون را در رگ،
ضربان سحر چاه کبوترها،
تپش قلب شب آدینه،
جریان گل میخک در فکر،
شیهه پاک حقیقت از دور.
من صدای وزش ماده را می شنوم
و صدای ، کفش ایمان را در کوچه شوق.
و صدای باران را، روی پلک تر عشق،
روی موسیقی غمناک بلوغ،
روی آواز انارستان ها.
و صدای متلاشی شدن شیشه شادی در شب،
پاره پاره شدن کاغذ زیبایی،
پر و خالی شدن کاسه غربت از باد.
من به آغاز زمین نزدیکم.
نبض گل ها را می گیرم.
آشنا هستم با ، سرنوشت تر آب، عادت سبز درخت.
روح من در جهت تازه اشیا جاری است .
روح من کم سال است.
روح من گاهی از شوق ، سرفه اش می گیرد.
روح من بیکار است:
قطره های باران را، درز آجرها را، می شمارد.
روح من گاهی ، مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
