زنگوله ذهن!
������������ می‌گویند : آقا محمد خان قاجار علاقه خاصی به شکار روباه داشته است.
������������ تمام روز را در پی یک روباه با اسبش می تاخته ؛ تا جایی که روباه از فرط خستگی نقش زمین می شده است.
������ بعد آن بیچاره را می گرفته و دور گردنش ، زنگوله ای آویزان می‌کرده ،
در نهایت هم ر‌هایش می کرده .
������������ تا این جای داستان مشکلی نیست . درست است که روباه مسافت ، زیادی را دَویده ، وحشت کرده ، خسته هم شده ، اما زنده و سالم است .
������ هم جانش را دارد ، هم دُمش را ؛ پوستش هم سر جای خودش است .
������������ می‌ماند فقط آن زنگوله !!...
������ از اینجای داستان ، روباه هر جا که برود ؛ یک زنگوله توی گردنش صدا میکند .
������������ دیگر نمی‌تواند شکار کند ، زیرا صدای آن زنگوله ، شکار را فراری می‌دهد.
������ بنابراین «گرسنه» می ماند . صدای زنگوله ، جفتش را هم از او فراری
می دهد ، پس «تنها» می‌ماند .
������������ از همه بد‌تر ، صدای زنگوله ،
خود روباه را هم «آشفته» میکند ، «آرامش»اش را به هم می‌زند .
������ دقیقا این همان بلایی است که انسان امروزی سر ذهن پُرتَنشِ خودش می‌آورد .
������������ دنبال خودش میکند ، خودش را اسیر توهماتش میکند .
������ زنگوله‌ای از افکار منفی ، دور گردنش قلاده میکند .
������ بعد خودش را گول می‌زند و فکر میکند که آزاد است ، ولی نیست .
������ برده افکار منفی خودش شده و هر جا برود، آن‌ها را با خودش می‌برد .
������������ آن هم با چه سر و صدایی ، درست مثل سر و صدای تکان دادن
پشت سر هم یک زنگوله ...
•┈┈••✾•���������� ���������•✾••┈┈•
کاربر برتر مـاه
