آفت ِجان منی دل به تو دادن غلط است گرچه شیرینی و ناخواسته فرهاد شدم

[!!yalda!!]

چند وقتی است به چشمان ِ تو معتاد شدم
عاشق تفرقه اندازیِ اضداد شدم
وقت دلتنگی خود جای تمسک به غزل
هی خراب دل ِدیوانه و آباد شدم
مثل سرباز بدون ِ کس و کاری درجنگ
تشنه ی جان به لب تیزی فولاد شدم
آفت ِجان منی دل به تو دادن غلط است
گرچه شیرینی و ناخواسته فرهاد شدم
اخم کردی که گرفتار کمانت بشوم
صاف تیرت به هدف خورد وَ صیاد شدم
بس که معتاد نگاهت شده ام کنج قفس
مانده ام حس کنم از فکر تو آزاد شدم
دوستت دارم اگر نیمه شب بارانی
سربه تو برده ترین شیوه ی فریاد شدم
جمع اضداد تو بودی که به یک دیدن تو
آنکه با زندگی و مرگ درافتاد شدم

[!__Miss__!]

باز این دل سرگشته من یاد آن قصه شیرین افتاد
بیستون بودو تمنای دو دوست
آزمون بود و تماشای دو عشق
در زمانیکه چو کبک
خنده میزد شیرین
تیشه میزد فرهاد
نه توان گفت به جانبازی فرهاد افسوس
نه توان کرد ز بی دردی شیرین فریاد
کار شیرین به جهان شور برانگیختن است
عشق در جان کسی ریختن است
کار فرهاد برآوردن میل دوست
خواه با شاه در افتادن و گستاخ شدن
خواه با کوه در آویختن است
رمز شیرینی این قصه کجاست؟
که نه تنها شیرین بی نهایت زیباست
آنکه آموخت به ما درس محبت می خواست
جان چراغان کنی از عشق کسی
به امیدش ببری رنج بسی
تب و تابی بودت هر نفسی
به وصالش برسی یا نرسی