ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیــــم
امید ز هر کــــس که بریدیم ، بریدیـــــم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشـــــهٔ بامــــی که پریدیم ، پریدیم
رم دادن صید خــود از آغاز غلــــــــط بود
حالا که رمانـــــدی و رمیدیم ، رمیدیـــم
کوی تو که باغ ارم روضـــــــهٔ خلد است
انگـــــار که دیدیم ندیدیـــــم، ندیدیـــــم
سد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
گر میوهٔ یک باغ نچــــیدیم ، نچیـــــــدیم
سرتا به قــدم تیغ دعاییــــــم و تو غـافل
هان واقــــف دم باش رسیدیم، رسیدیم
وحشی سبب دوری و این قسم سخنها
آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم
