شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

[!!yalda!!]

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست

خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود


پیرخرد که منع جوانان کند ز می

تابود خود سبو کش میخانه تو بود


خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر

ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود


تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل

هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود


دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

مرغان باغ را به لب افسانه تو بود


هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی

بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود


برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک

کورا هوای دام تو و دانه تو بود


بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز

هر چند آشنا همه بیگانه تو بود


همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار

تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

[!!yalda!!]

این همه جلوه و در پرده نهانی گل من وین همه پرده و از جلوه عیانی گل منآن تجلی که به عشق است و جلالست و جمال و آن ندانیم که خود چیست تو آنی گل مناز صلای ازلی تا به سکوت ابدی یک دهن وصف تو هر دل به زبانی گل مناشک من نامه نویس است وبجز قاصد راه نیست در کوی توام نامه رسانی گل منگاه به مهر عروسان بهاری مه من گاه با قهر عبوسان خزانی گل منهمره همهمه گله و همپای سکوت همدم زمزمه نای شبانی گل مندم خورشید و نم ابری و با قوس قزح شهسواری و به رنگینه کمانی گل منگه همه آشتی و گه همه جنگی شه من گه به خونم خط و گه خط امانی گل منسر سوداگریت با سر سودایی ماست وه که سرمایه هر سود و زیانی گل منطرح و تصویر مکانی و به رنگ آمیزی طرفه پیچیده به طومار زمانی گل منشهریار این همه کوشد به بیان تو ولی چه به از عمق سکوت تو بیانی گل من

[!!yalda!!]

از زندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده جوانی از این زندگانیم

دارم هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم


پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق

داده نوید زندگی جاودانیم


چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر

وز دور مژده جرس کاروانیم


گوش زمین به ناله من نیست آشنا

من طایر شکسته پر آسمانیم


گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند

چون میکنند با غم بی همزبانیم


ای لاله بهار جوانی که شد خزان

از داغ ماتم تو بهار جوانیم


گفتی که آتشم بنشانی ولی چه سود

برخاستی که بر سر آتش نشانیم


شمعم گریست زار به بالین که شهریار

من نیز چون تو همدم سوز نهانیم

[!!yalda!!]

امشب از دولت می دفع ملالی کردیم

این هم از عمر شبی بود که حالی کردیم

ما کجا و شب میخانه خدایا چه عجب

کز گرفتاری ایام مجالی کردیم


تیر از غمزه ساقی سپر از جام شراب

با کماندار فلک جنگ وجدالی کردیم


غم به روئین تنی جام می انداخت سپر

غم مگو عربده با رستم زالی کردیم


باری از تلخی ایام به شور و مستی

شکوه از شاهد شیرین خط و خالی کردیم


روزه هجر شکستیم و هلال ابروئی

منظر افروز شب عید وصالی کردیم


بر گل عارض از آن زلف طلایی فامش

یاد پروانه زرین پر و بالی کردیم


مکتب عشق بماناد و سیه حجره غم

که در او بود اگر کسب کمالی کردیم


چشم بودیم چو مه شب همه شب تا چون صبح

سینه آئینه خورشید جمالی کردیم


عشق اگر عمر نه پیوست به زلف ساقی

غالب آنست که خوابی و خیالی کردیم


شهریارا غزلم خوانده غزالی وحشی

بد نشد با غزلی صید غزالی کردیم

[!!yalda!!]

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من

وز گوشه نشینان توخاموشتر از من

هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست

ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من


می نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق

اما که در این میکده غم نوشتر از من


افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن

افتاده تر از من نه و مدهوشتر از من


بی ماه رخ تو شب من هست سیه پوش

اما شب من هم نه سیه پوشتر از من


گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق

ای نادره گفتار کجا گوشتر از من


بیژن تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک

خونم بفشان کیست سیاوشتر از من


با لعل تو گفتم که علاجم لب نوش است

بشکفت که یارب چه لبی نوشتر از من


آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل

دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من

[!!yalda!!]

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

بیچاره من که ساخته از آب و آتشم


دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز

صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم


پروانه را شکایتی از جور شمع نیست

عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم


خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست

شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم


باور مکن که طعنه طوفان روزگار

جز در هوای زلف تو دارد مشوشم


سروی شدم به دولت آزادگی که سر

با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم


دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان

لب میگزد چو غنچه خندان که خامشم


هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب

ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم


لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی

تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم


ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار

این کار تست من همه جور تو می کشم

[!!yalda!!]

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا

که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را

چه شعبده است که در چشمکان آبی تو

نهفته اند شب ماهتاب دریا را


تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح

به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را


کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن

که چشم مانده به ره آهوان صحرا را


به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند

چه جای عشوه غزالان بادپیما را


فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور

که درد و داغ بود عاشقان شیدا را


هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست

شبیه سازتر از اشگ من ثریا را


اشاره غزل خواجه با غزاله تست

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را


به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب

جز این قدر که فراموش می کند ما را

[!!yalda!!]

شمعی فروخت چهره که پروانه‌ی تو بود عقلی درید پرده که دیوانه‌ی تو بودخم فلک که چون مه و مهرش پیاله‌هاست خود جرعه نوش گردش پیمانه‌ی تو بودپیرخرد که منع جوانان کند ز می تابود خود سبو کش میخانه‌ی تو بودخوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر ته سفره خوار ریزش انبانه‌ی تو بودتا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل هر جا گذشت جلوه‌ی جانانه‌ی تو بوددوشم که راه خواب زد افسون چشم تو مرغان باغ را به لب افسانه‌ی تو بودهدهد گرفت رشته‌ی صحبت به دلکشی بازش سخن ز زلف تو و شانه‌ی تو بودبرخاست مرغ همتم از تنگنای خاک کورا هوای دام تو و دانه‌ی تو بودبیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز هر چند آشنا همه بیگانه‌ی تو بودهمسایه گفت کز سر شب دوش شهریار تا بانک صبح ناله‌ی مستانه‌ی تو بود

[!!yalda!!]

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد

درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست

درد آن بود که از پا درمان من بیفتد


یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست

دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد


ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من

ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد


از گوهر مرادم چشم امید بسته است

این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد


من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان

گردون کجا به فکر سامان من بیفتد


خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا

گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد

[!!yalda!!]

کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد

گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

زلف دوشیزه گل باشد و غماز نسیم

بلبل شیفته شوریده و شیدا باشد


سر به صحرا نهد آشفته تر از باد بهار

هر که با آن سر زلفش سر سودا باشد


رستخیز چمن و شاهد و ساقی مخمور

چنگ و نی باشد و می باشد و مینا باشد


یار قند غزلش بر لب و آب آینه گون

طوطی جانم از آن پسته شکرخا باشد


لاله افروخته بر سینه مواج چمن

چون چراغ کرجی ها که به دریا باشد


این شکرخواب جوانی است که چون باد گذشت

وای از این عمر که افسانه و رؤیا باشد


گوهر از جنت عقبا طلب ای دل ورنه

خزفست آنچه که در چنته دنیا باشد


شهریاراز رخ احباب نظر باز مگیر

که دگر قسمت دیدار نه پیدا باشد