خلاصه یک روز شعرهایم را می خوانی
و سر تکان می دهی
در یک غروب بارانی
روزی که دیگر نیستم
روزی که جهان
مرا به یاد نمی آورد...
و انگار هیچ گاه زاده نشدم
نه در شعر
و نه در نگاه خیس زنی
که مرا مرده به دنیا آورد.
تقلای بیهوده ای بود عشق من
زمین را می گویم
در غروب آن همه خیس
شعرهایم را برای آسمان می خواند
تا درهای مقدس جهنم گشوده شود
چرا که
شاعران هیچ گاه به بهشت نمی روند
آن ها می میرند
تا دوباره زنده شوند
و در شعرهای شان
دست به دست
آمرزیده شوند
در نامه های عاشقانه ی آن همه بی قراری..
باز در کوچه کسی عاشق باران شده است
این دروغ است ولی نامِ تو عنوان شده است پرده ی صافِ اتاقت به کناری رفته ...
و همین باعثِ یک شکِ دو چندان شده است... فصل چشمان تو آن قدر هوایش سرد است
که شبیه نفس باد زمستان شده است
چه قَدَر فکر کنم سوء تفاهم باشد
که کسی پشتِ نفس های تو پنهان شده است
بس کن آقا، برو و شال و کلاهت بردار
مدتی هست دلت مثل خیابان شده است
آسمان ابری و بغضی به گلویش انگار
موعدِ ریزش یکبا
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
