آنقدر غرق در این باتلاق مجازی شده ایم
که فراموش کرده ایم
از کجا آمده ایم
کجا هستیم
به کجا خواهیم رفت...
تمام دلخوشی مان
تمام فکر و ذهنمان شده این دور و همی مجازی....
کاش میان این همه لایک و کامنت و فالو و آنفالو کمی هم بیاد اون بالاسری باشیم...
فراموش نکنیم تا او نخواهد هیچ کدام از چرخ های زندگی مان نمیچرخد...
رفیق...
نمیدونم الان کجا هستی
کجای این دنیای لامروت
اما با دیدن این متن سرت را بالا بگیر و بگو خدایــا شکرت بابت همه چی....
میدانم...
بخدا درک میکنم درد داری،غصه داری،مشکل داری اما هنوزم هست چیزهایی که بخاطرش خدای خودت را شاکر باشی...