گله دارم ... گله از نحسی اقبال خودم
می دوم پشت سر مرگ به دنبال خودم
من شمردم به سرانگشت خودم، سی‌سال است
داده ام وعده ی امسال به هر سال خودم
چون کلافی که به دندان گره اش باز نشد
چشمت انداخت مرا باز به چنگال خودم
هیچکس بیشتر از من به‌خودم راست نگفت
شده ام آینه ی عبرت امثال خودم
سایه ی ظهر تموزم که به هر جا رفتم
شدم از چرخش خورشید، لگدمال خودم
دور تا دور مرا این همه دیوار گرفت
کاش یک پنجره هم بود فقط مال خودم
آرزوهایم اگر دورتر از دست من است
می کشم منت پرواز هم از بال خودم
توبه از عشق مکافات خودش را دارد
این منم ... من که شدم باعث اغفال خودم
✍️سعید تقی نیا
کاربر برتر مـاه
